Beş yıl once cocukluk aşkımla evlendim. Bambaska bir şehire tum duzenimi bozarak geldim. Ustelik ailesi de nişandan sonra birden beni istememeye başladı ve duğune falan hic karışmadılar. Ilk bir sene ruya gibiydi. Beni sevdiği değer verdiği o kadar belliydi ki... Bir kadın daha ne ister diye duşunuyordum. Cocuğumuz olmadi tup bebek denedik defalarca. Bu arada ailesinin bir şekilde onu bana karşı doldurmaları hic bitmedi. Beş yılda belki on kez ciddi ciddi ayrılmaktan bahsetti. Ben onu cok sevdiğim icin ilk birkac sefer cok uzuldum ve bu kararından vazgecmesi icin cabaladım. Ama sonra umursamamaya başladım. Ne yaparsam yapayım mutlu olmuyor. Artık ben de mutlu olamıyorum ve yine konu ayrılığa geldi. Bu defa bitsin istiyorum. Ona evden gitmesini soyledim. O da bir gun gideceğini soyledi. Ben bu hafta bitsin bu iş dedim. Hergun mutsuz olmaktansa tek seferde bitsin bu işkence istiyorum. Ama onun da gideceğinden umudum yok. O gitmezse ben mi gitmeliyim? Ama emek emek kurduğum duzeni bırakıp gitmek de istemiyorum.