Kafama taktığım şeyler bitmiyor. Nişanlım her gun bir arkadaşında kalıyor, ya da arkadaşları onda kalıyor. Sabah 7 gibi uyuyorlar, oğleden sonra 3 gibi kalkıyorlar. Tum gun oyun,film,fifa pes ne zıkkımsa.. Yakın zamanda işten cıktı bazı onemli ozel sebeplerden dolayı. Tum duzeni bu şekilde şuan.. İş yokken hep boyle acıkcası, hep boyleydi.. Hele yaz olsun.. Eve girmek ne mumkun..
Şuanda calışmadığı icin ailesiyle de arası pek iyi değil. Evde durmaktan da bu yuzden hic hoşlanmıyor ailesi laf ettiği icin. Yeter ki gezsin arkadaşlarıyla eve girmesin..Ve morali aşırı bozuk sanırsınız yetmiş yaşında. Oyle bitik bitkin.. hayattan umidi kesmiş sanki. Bakışları bile oyle uzgun ki inanılır gibi değil. Benimde enerjimi somuruyor, hep bayık yahu.. Kendini yetersiz goruyor, işe yaramaz biri gibi.. Ozellikle şu arkadaşlarında kalmasına yada eve hep gece 2 gibi gelmesine aşırı sinir oluyorum. Sırf beni uyuz ediyor diye bende ona dar ediyorum gecirdiği vakti, zırt zırt arıyorum. Bende normal değilim artık yani. Sacma salak bir durumun icindeyiz. Diyorum ki insan gibi gez dolaş evine gel aşırı gec olmadan. Oralarda harcadığın vakti iş arayarak gecir diyorum. Sizce cok mu abartıyorum? Annesi rolunu ustlenmiş gibiyim. Bana bir yol gosterir misiniz? Kafam cok karışık acaba ben mi cok sıkıyorum bunaltıyorum abartıyorum? Objektif yorumlarınıza ihtiyacım var. Aşırı mutsuzum..