İcimi dokmelik konu biliyorum cozumu yok cunku. Akrabalık, arkadaşlık, aile ilişkileri dinimizcede emredilen korunması gereken bağlar ama ben yıldım, tukendim. Artık taşıyamıyorum insanlara tahammul edemiyorum surekli beni iğnemelerinden laf sokmalarından eleştirmelerinden cok yıprandım hemde cok.

Oğlumu cok emziremedim birkac ay falan o zamanda da sutum yoktu mama veriyorduk. Memede sut bitmez sen beceremiyorsundurcular bitmedi tepemde. Mama verirken gorenler neden emzirmiyorsun emzir sen gelir mama verme icinde ne olduğu belli değil bla bla icimi delip gecen kendimi dunyanın en kotu en beceriksiz insanıymışım gibi eksik hissettiren cumleler hala icimde yara. Oğlum 2.5 kilo doğdu minyon bir bebek mamasını da ek gıdasını da cok guzel yiyor kansızlığı falanda yok her sabah kan damlasını kahvaltısında keciboynuzunu eksik etmiyorum ama gorenler yok goz altları mor yok cok kucuk guzel besle bilmem ne.

Şimdi hamileyim oğlum 10 aylık. Tahmin edersinizki yine eleştiriler. Oğlumun bebekliğinden calmışım cok kucuk celimsizmiş neden beklememişim yazıkmış bana da bebeklerede. Hayatımı yaşasaymışım bu devirde tek bebek iyiymiş. Bu arada neden yaptın diyenler icin ilk oğlum tup bebek. Cok fazla ilaclar hormonlar kullandım midem rahatsızlandı doktor bir yıl doğum kontrol ilaclarını yasakladı hamile kalmam cok cok zordu ama yinede korunuyorduk Ben neden oldu diye kendimi uzmuyorum eşimde bende memuruz cocuklarımıza bakacak gucumuz var. Mesele işin manevi kısmı. Sizce ben haksızlık mı yapmış oldum? Doğunca yetemeyecek miyim? Tekrar aynı şekilde kızımı da emziremezsem diye uzuluyorum neler yazdığımı bile bilmiyorum şuan cocuklarımıda alıp kimsenin olmadığı dağ evinde yaşamak istiyorum birileri sırf akrabam komşum iş arkadaşm diye katlanmak istemiyorum artık