Neresinden tutsam elimde kalan bir hayat..hak ettiğimi yaşıyorum evet ama hic bir şeyi değiştirecek gucu kendimde bulamıyorum.eşimi cok severek evlendim.annesi hep bizim ilişkimizin ortasında oldu en başta o olmak uzere ailecek duşuncesiz davrandılar rahat nefes aldirmadilar her an ic ice olmak istediler.hic insan gibi değer vermedi annesi. cok fedakarlık yapmıştım evlenirken.onun icin mi bilmiyorum değersiz oldum,her şeyi idare eder,hic bir şeyden rahatsız olmaz gibisinden cok rahat davrandılar.annem başka şehirde şu an annemin evindeyim hic donesim yok evime.hafta sonlarini hep onlarla gecirmekten gına gelmişti.eşimle bu yuzden Cok kavgalar ettik soğudum her şeyden.evliligime dair en ufak hevesim kalmadı.şimdi annemin evinde kafam rahat ama annemin hayatı da normal değil.evi aşırı derecede eşyalarla dolu.oraya buraya atılmış asla duzen yok.hic bir şeyi atmak istemiyor.ev işlerine gidiyordu oralardan getirdiği dunya kadar ıvır zıvır dolu neyi nereye koyacagimi bilmiyorum.bekarken de annemin bu huyundan daginikligindan illallah etmiştim calışırken1 izin gunum vardı resmen evde işlerle savaşır icinden cikamazdim.evin bu hali,annemin boyle rahatsız bir hayatı tercih etmesi beni cok uzuyor.eşimin gonlunu alarak geldim elimden geldigince uzun kalmak istiyorum ama nerden baslayacagimi bilmiyorum evine dokununca annem kiziyor zaten başa cıkmak cok zor.gucum de yok.bu negatif enerjiden nasıl kurtulurum tavsiyesi olan var mi