Tam hayatıma yon vereceğim yolumu cizeceğim zamanda kaybettim annemi.işte o acı gunun ardından gulduğum gun sayısı oyle az ki ve gercek sandığım sevgiler akrabalıklar dostluklar oyle yalan cıktı oyle yıktıki beni o kucuk dunyamı.gerek akraba cevrem gerek arkadaşlar...yapayalnız kaldım.sonrası anksiyete panik bozukluk ve sosyofobi.dışarı cıkıp yeni arkadaşlıklar edinemiyorum artık.cevreye guvenim en cokta ozguvenimi kaybettim.bittim denilen noktadayım.cocuklarım birde hasta babam zaman zaman da eşim var artık beni anlayan.kimsem yok.hayat oyle kişiler cıkardıki karşıma tekrar tekrar yok oldum.birilerine inanmak guvenmek istiyorum ama yok.cok doğrucu sadık bir insanım haksızlıklara asla tahammulum yok.sevdiklerimi bircok kez affedip yine aynı boşluğa duşmuşluğum cok.en son iplerin gerildiği yerde dayanamayıp ipi koparan ben oldum.ancak hep yalnız arkadaşsız kalan yine ben oldum.şuan kendi kabuğuna cekildim mutluyum rolu yaparak idare ediyorum ama nereye kadar.aranızda benim gibi hayatın sillesini yeyip yinede umudunu kaybetmeyenler nasıl başarabildiniz bana da soyleyin lutfen