İyi akşamlar oncelikle

23 yaşındayım. Universite son sınıf oğrencisiyim.Ailemden başka bir şehirde okuyorum universiteyi.

Cocukluğum cok yalnız gecti. İlkokula başlayana kadar hic arkadaşım olmadı hatta. Hatta ayda yılda bir akrabalarla goruşurduk o kadar. Sonra okul başladı, bu sefer de evden okula okuldan eve bir yaşantım oldu. Ailem hic izin vermedi yaşıtlarımla, okuldan arkadaşlarımla dışarda oynamama ya da dışarda sohbet etmeme. Bu yuzden hep onlar aralarında kaynaşırken ben hep bir yanımı eksik hissettim. Evde kendi oyuncaklarımla oynamak zorunda kaldım. Ablam vardı sadece, o kadar.

Sonra liseye başlayınca durum değişmedi. Aksine genc kızlığa adım attığım icin ailemin baskıları arttıkca arttı. Telefonla bile rahatca konuşamıyodum, arkadaşlarımla dışarı cıkmak istiyodum cıkamıyodum. Bu sebeple hic ozel biriyle sevgililik bile yaşayamadım.

Hatırlıyorum da cok kucukken ne kadar konuşkan, mutlu, hayaller kuran biriydim. Şimdi bakıyorum da ailem beni resmen icime kapatmış. Ustelik kendileri de ne akraba, ne komşu kimseyle goruşmez etmezler. Beni hep kendilerine benzetmeye calıştılar.Bomboş bir hayat.

Ben yine de yılmadım, iyi bir okul iyi bir bolum kazandım. Arkadaşlar edindim ama sanki bir yanım hep eksik kaldı bilmiyorum. Bakıyorum arkadaşlarıma akrabaları var, aileleriyle mutlular. Bizim somestr oldu şimdi ama evime gitmek bile icimden gelmiyor. Ablam evli zaten artık evde ablam bile yok.

Universite 2.sınıfta bir sevgilim olmuştu, 6 ay devam etmiştik. Beni gercekten seviyor sanmıştım, tum samimiyetimle oyle cok sevdim ki. Hep kendime şey diyordum “tamam mutsuz bir ailem oldu ama ileride bu adamla guzel bir yuva kurucam, ilerde cok guzel cok normal bir ailem olucak”. Sonra anladım ki meğerse bu kişi beni hic sevmemiş.

Sevdiğim, gercekten yakın bulup bir şeyler paylaştığım birkac arkadaşım var. Ama hic dostum diyebileceğim biri yok sanki. Akraba yok. Aile yok. Ozel biri yok. Bazen sanki oylesine yaşayıp gidiyor gibi hissediyorum. Aslında tanışmak isteyen cok erkek cıkıyor girdiğim ortamlarda, fakat ben oylesine hayatımdaki boşluğu dolduracak birini istemiyorum. Ben gercek bir yol arkadaşı arıyorum. Gercekten sevmek, guvenmek istiyorum. Ama boylesi birini bulmak o kadar zor ki. Bazen hic o hayalimdeki “normal aileyi”kuramayacakmışım gibi hissediyorum. Cok yalnız hissediyorum bazen.

(Not:Annem okb hastası, babam da paronayak biridir. Cok kıskanc ve baskıcıdır. Normal kavramını o yuzden bu kadar ustune basa basa kullanıyorum)

Sadece icimi dokmek istedim. Okuyan, bir şeyler yazmak isteyen varsa cok teşekkur ederim.