Yakın bir akrabamın hanımı yıllar once şizofreni hastalığı nedeniyle polis olan kocasının silahıyla intihar etti. Kucuk kızı bu olaya şahit olduğu icin haliyle yıllarca psikiyatrik destek gordu. Şu an o donemi hic hatırlamıyor. Galiba bilincaltına itmiş durumda. Akrabam da daha once evlenmemiş bir kızla evlendi. Asla tasvip etmedik. Başlangıcta cocukları kabul eden bu kadın, sonra cocukları evden kovdu. İstemedi. Cocuklara babaanne baktı. Bu kucuk kız şu an ergenlik cağında ve bazı sorunları var. Babası tarafından terk edilmiş olmayı kabullenemiyor haliyle. İcine cok kapanık. Ona destek olmak istiyorum ama bunu nasıl yapabileceğimi bilemiyorumm.

Şu uvey anne ve uvey baba olmaya meraklı tiplere bir tek ben mi uyuz oluyorum acaba? Cocuklu bir insanın onceliği cocuğu olmalıdır. Elin kadınını veya adamını cocuğunun başına getirmeyi duşunursen o cocuğun her şeyi illa ki batacaktır. İnsan yabancının cocuğunu sevebilir ama kendi eşinin başkasından olan cocuğunu sevip benimsemez. O yuzden de kimseyi oz evladının başına sarmamak gerek diye duşunuyorum.