İyi geceler...

İki gundur yureğim o kadar dolu dolu ki, bağırmak istiyorum. Ben kendi halinde romanını yazmaya calışan bir insanım. Dort yıllık surecte insanlar beni o kadar bezdirdi ve bıktırdı ki, farkında olmadan başarısız olacağıma inandım. Bana inanan bircok okurumu da yarı yolda bıraktım. En sevdiğim şeyi yavaş yavaş oldurduler icimde. Nasıl yenilmişim o insanlara, ne zaman sozlerini kulağıma kupe etmişim, bilmiyorum.

Boş işler bunlar, zamanını sacma sapan şeylerle harcıyorsun, amaaan ne kadar gereksiz, sen mi, yazıp ne yapacaksın gibi şeyler soylemeye başladılar. Bazen cok daha ağır, kırıcı sozler... birden değil, yavaş yavaş kendime olan inancımı kırdılar. Yazamamaya başladım. Hep başka başka kılıflar uydurdum bu duruma ama biliyorum icten ice azmimi kırmalarına ben izin verdim. Cunku, insanların bu tur kucuk gormelerini onemsemez, aksine daha cok azimle sarılırdım her ne yapıyorsam. Cok kitap okuduğum icin alay konusu haline getirdiler. Ne yapacaksın o kadar okuyup, dediler. Ne gerek var, dediler derken bir baktım kitap dahi okuyamaz hale gelmişim. İcimde nasıl bir okuma isteği var anlatamam ama okumak yuk gibi geliyor.

Uzun zamandır bir koşeye koyduğum taslağı doktum gecenlerde onume ve azimle tekrar ustunden gecmeye başladım. Daha tamamlanmamış hali ile dahi konusunu, taslağını goren kişilerin, "Sakın bu kurguyu yazmayı bırakma," dediği kadar guzeldi. Pazar gunu yine kalabalık bir geniş aile ortamı oluştu. Konu dondu dolaştı, "Ee sen hÂl yazıyor musun," sorusuna geldi. Kırdılar beni biraz, bende onları kırdım.

Kimse kendine donup bakmıyor. Herkes sanki kendi icindeki eksikliği, başkalarının hayallerini yıkarak doldurmaya calışıyor. Ne geciyor ellerine? Kendime de oyle kızıyorum ki... ben izin verdim.

Şimdi yine icimde o başaramayacağım hissi cereyan ediyor. Kotu bir şey mi yazmak, yazar olmak veya olmayı istemek? Bence insanlar daha kotu. Bir zararım mı dokunuyor bu insanlara okuyup yazınca? Universiteye hazırlanıyorum diye alay edercesine kahkaha atanları da gordum. Kotu bir şey mi iki cocukla okumak?

Ben bu değilim. İnsanların ne duşunduğunu (yapmak istediğim şeyler konusunda) onemsemem. Yapmak istiyorumdur, yaparım. Peki neden izin verdim beni bu kadar etkilemelerine? İcimde kendime mi inanmıyorum acaba, diyorum ama oyle olduğunu sanmıyorum. Şimdi nasıl doneceğim o eski halime? Nasıl atacağım uzerimdeki bu olu toprağını? Nasıl tekrar yazacağım, nasıl aşacağım bu berbat hissi? O taslağı yazıya dokememek uzerimde oyle bir ağırlık yaratıyor ki uzuluyorum. Cunku cok uzun zamandır, en iyi dostumu yarı yolda bırakmışım gibi hissediyorum. Ailem ve eşim dışında başaracağıma inanan o kadar az insan var ki, ben sanırım alay eden kimseleri haklı cıkarmaktan korkuyorum.

Vaktinizi caldıysam uzgunum ama icimi dokmeye ihtiyacım vardı. Tekrar iyi geceler.