Merhaba icimi dokmek istiyorum aranızda benim gibi olan arada boyle hisseden var mı merak ediyorum. Ofkeliyim hayata cevreye en cokta kendime. Gecmiş kafamı kurcalıyor keşke boyle yapsaydım, bu kadar taviz vermeseydim, başkalarının duşuncelerini cok kafama takıp surekli onların istediği yone gidip o eski neşemi kaybetmeye izin vermeseydim keşke diyorum. Eskiden neşeliydim arkadaş canlısıydım, istediğimi yapar mutlu olmaya bakardım ama aile ve akrabalar tarafından onyargılar, nasihatler, kendi istedikleri kalıba sokmaya calışmalar, asılsız dedikodular... etkilendim. Yaşımında verdiği bir tecrubesizlikle onların dediğine gittim. Tamam dedim doğrusu bu, buyuklerin vardır bir bildiği... ama herkese gore davranınca doğru yaptığımı duşunurken yavaş yavaş bir baktım ki icime kapanmışım, o neşem kaybolmuş, dumduz biri olmuşum cıkmışım. Şimdi evlendim ve pişmanlıklarım var keşke şunuda yapsaydım keşke hic cizgimi bozmasaydım... keşkeler bitmiyorr. Şuan patlamaya hazır bomba gibiyim, bir yerden bir şey cıksa da catsam diye. Doya doya gulmek, şımarmak, cılgınlık yapmak, naz yapmak falan istiyorum. Kendimi cok bastırmışım gibi geliyor. Gulmeyi eğlenmeyi unutturmuşlar bana. Gezmeye eğlenmeye ayıp demişler, arkadaşlarımı hic onaylamamışlar, aramızı acmaya calışmışlar, derslerine bak demişler... ustune beni tanımayan sağdan soldan duyduğuyla yargılayan dıdısınının dıdısı akrabalar... nasıl desem surekli bir resmiyet, sıkıcılık... kafa dengi olanlarlada aram bozuldu sanki hayat bizi yonlendirdi bir yerlere... şimdi yalnızım hic arkadaşım yok ailem uzakta. Eşimin yaşadığı şehre geldim. Suratı asık, canı sıkkın, ofkeli biri oldum. Eşimin ailesi de nişanlıyken bile bir rahat vermedi hele kv her şeye karıştı mudahil oldu bunlar beni daha da sıktı evlenirken canı sıkkın evlendim. Şimdi bir yandan icimde kalmışlıklar var bir yandanda eşimin ailesiyle problemler... eşimle de sorunlarımız vardı şuan o kadar yok iyi bir insan ama o da dumduz işte. Birbirimizi seviyoruz ama kafa yapılarımız farklı. Bunu evlenmeden once anlayamamıştım malesef. Ya da belkide o da benim gibi bastırılmış, zamanla heyecanı falan unutmuş olabilir bilmiyorum. Her şeye rağmen onunla mutluyum cokta huzurluyum aslında. Sanırım sadece bize bir kıvılcım gerek, bir canlılık gerek... gecmişi bırakıp onume bakmak istiyorum eşimle doya doya yaşamak istiyorum ama durum boyle işte... cok sıkıldım aile akraba ilişkilerinden hatta nefret etmeye başladım. dedim ya ofkeliyim diye. Ne zaman mutlu olacak olsam otur diyor yalnızlığım diye bir soz var ya tam da oyle sanki hep engel olacaklar, maraz cıkacak gibi geliyor. İcimden diyorum bak artık evlisin yanında sevdiğin insan var kendine ait bir duzenin var eşinle birlikte veya kendin istediğini yapmakta ozgursun. Seni engelleyen ne ? Niye bildiğin halde yapamıyorsun ? Her hafta kv ye gitmek yerine beraber bir şeyler yapın ikimizinde buna ihtiyacı var zaten ama ne eşim anlıyor ne ben kendime soz gecirebiliyorum. Hayatın guzelliklerine rağmen sanki zorla kendimizi bir monotonluğa, tekduzeliğe itiyoruz. ikimizde boyle gormuş boyle buyumuşuz. Belki pek coğumuzda boyledir veya benzer duygular yaşıyordur diye duşunuyorum cunku herkesin gorduğu iyi kotu bir baskı var, aile tarafından, toplum, cevre tarafından... Belki neye ihtiyacım olduğunu bile tam olarak bilmiyorum ama sanki bir şeylerin yenilenmesi gerek. Siz ne duşunuyorsunuz ? Beni anlamışsınızdır inşallah buna ihtiyacım var. Yorumlarınız benim icin onemli. Oneriniz varsa alırım...