buaralar kendimi cok yorgun hissediyorum sanki butun dunya omuzlarımda... Artık kolay kolay darılmıyorum ınsanlara ne yaparsa yapsınlar umursamıyorum gibi goruntu veriyorum ama icim...? icim oyle değil yapılan haksızlıklara susmak zorunda olduğum icin susuyorum her konuda konuşan insanlara nasihat veren ben kendime merhem olamıyorum... diyorum ki anne-baba olmadan once insanlara eğitim verilmeli cocuklarına iyi ornek olmak ve eşit olmaları gerektiği anlatılmalı? cunku her cocuk annesı babası tarafından sevılmek ister hemde kardeşinden ne bir eksik ne bir fazla.... her anne baba evlatları ne yaparsa yapsın ( affedilecek şeyler) kol kanat olmalı ... bir zamanlar genc olduğunu unutmamalı ... biraz efkarladım okuyanlara teşekkurler ...