Gece gece yine kendimi bdv de buldum.
teyzemi kaybedeli 1 hafta oldu. Diğer aile buyukleri icin ve kuzenim icin kendimi metanetli olmaya zorluyorum.
tam anlamıyla acımı yasımı tutamıyorum, canımın icin anneannem bu kadar acı cekerken onun yanında ağlayıp zırlamaya hakkım bile yok.
anne olmasam da biliyorum ki bu dunya da en buyuk acı evlat acısı.
Ama bi yerlerde dinlenmeye huzur bulmaya ihtiyacım var. Erkek arkadaşıma sığınmak istedim, biraz onda dinlenmek istedim ama bana fırsat yaratamadı, onunda kendi hayatı var bitmek bilmeyen iş guc artık ne denilirse.
Kuzenimi arayıp baş sağlığı diledi sağolsun bunu yapabildi.
biraz daha yakınlık bekliyodum ondan, bi şeye ihtiyacınız var mı yardım edebilceğim bi şey var mı gibi.
Alakasız kişilerden bu sozleri duyup ondan duyamamak canımı sıktı. Ben mi kendimi dolduruyorum hanımlar ?
erkek işte aman diyorum bi yandan sonra da bu zaman da şefkatini hissedemediğim adamdan ileride ne hayrını goreceğim diyorum. Bilmiyorum kızgınım ona biraz.