Başlıkta yazdığım gibi cocuklarıma kızdıktan sonra aşırı vicdan yapıyorum ağlıyorum uzuluyorum
Haksız yere asla kızmam bağırmam cağırmam hatta herkes de der cok sabırlısın diye,cunku cocuklarım ikiz ve 2,5 yaşındalar,karakterleri apayrı ve bu daha cok yoruyor...Biri kitap okumamı isterse diğeri onla koşmamı ister,ona rağmen hep ayak uydururum,zaten okul oncesi oğretmeniyim,hep dolu dolu vakit geciririz ancak bazen kızabiliyorum,misal bugun arkadaşla avmde bulunan oyun alanına gittik,orda oyun alanına girdiler azıcık oynayıp başka bir alana doğru koştu benimkiler ben de haliyle konuştum anlattım “karşımda yetişkin biri varmış” gibi anlattım,once orada oynayalım saatimiz dolsun sonra diğer alana gecebileceğimizi soylemeye calıştım,yok olmadı,o halde geri gitmeyiz dedim,dediğimi de yaptım,yeni istedikleri alana soktum,tekrar diğer alana goturmedim.”Tutarlı olmak” gerekiyor ya..İkisi birden yerlere yatsa bile tutarlı olurum ama yanımdaki arkadaş da surekli mudahale edince ve para yuzunden inat ettiğimi soyleyince tamam deyip istedikleri alana soktum..Ama onda da cok az durup başka yere gitmek istediler,işte o zmn kızdım,bi daha da getirmem dedim..(tehdit ve bağırma ile olmaz farkındayım ama normal goz seviyesinde sakin konuşmak da olmuyor)
Oğrendiğim ne varsa uyguluyorum yok En son kızıyorum sonra da boyle uykusuz kalıyorum,ağlıyorum.Teori ve pratik başkadır tamam da bnle gelen arkadaşın dahil alanda kac cocuk vardı benimkiler gibi kimse annesini uzmedi,kıyaslamayı icimden yapıyorum cocuğuma tabii ki soylemiyorum ama hem onlara kızıyorum hem sonra onlara kızdım diye kendime...