Bugune kadar ‘zor zamanlar ’ diye tabir edebileceğim cok şey yaşadım. İzi silinmese de bir şekilde kapandı coğu belki genclikten, o zamanlar aklın bi karış havada olmasından.
Ama insan belli bir yaştan sonra daha cok etkileniyor olanlardan.. yada bana oyle oluyor bilemiyorum.
Kendimi o kadar ortada kalmış ve yalnız hissediyorum ki..
İlişkim bitti.. Boyle soyleyince bana bile cok basit geliyor ama onca anı, hayaller, planlar, yaşanmışlıklar.. Hepsini unutup devam etmek zorunda kalıyorsun işte bu cok yaralıyor. Gucum yokmuş gibi hissediyorum. 28 yaşındayım ama sanki her şey bitmiş. Bir insanı hayatının merkezine koymanın ve tum planlarını ona gore yapmanın haklı pişmanlığını yaşıyorum. Yeni bir iş bulmak, yeni insanlar tanımak, unutmak, toparlanmak.. aklına geldiğinde icinin sızlamadığı o evreye gecmek tahminen ne zaman mumkun oluyor?
Siz nasıl atlattınız bu donemleri?
Neler yaptınız kalbiniz kırıldığında?