Merhabalar. 31 yaşındayım ve 2 yaşına girmek uzere olan bir cocuğum var. Cocuğumuz olunca işimden ayrıldım ama 2,5 yaşında donmeyi planlıyorum.

Sıkıntım eşimin cocuğa ilgisizliğinden ziyade bana bakıcı muamelesi yapması. Ornek veriyorum bu hafta hastane işimiz vardı. Ozel bir pol. muayene olduğum doktor beni ileri tetkik icin hastaneye sevk etti, haliyle gerildim ve endişelendim. Eşim izin aldı beni başka bir gun goturdu. Cocuğumuzu orda oyalamak adına oyun parkına goturdu 5 dk gecmeden geri geldiler durmadığını soyleyerek telefon actı. Telefon/tv ye cok karşıyım ancak her fırsatını bulduğunda bunu yapar. Neyse hicbir şey demedim. Muayene oldum, tetkik istediler ancak doktor anlayamadı ve başka doktora sevk etti. O da profa yonlendirdi tetkikler sırasındaki ilac bulanık gormeme ve ışık hassasiyetine yol alacağını normal olduğunu soylediler 3-4 saat boyle olacakmış. Neyse sonuc olarak takip dediler ve cıktık. Cıktığımız gibi bana oğlene kadar cocuğa ben baktım, oğleden sonra bana baktırmazsın inş, dedi. Beli ağrımış cok yorulmuş? Sonra arabayı park ettiğimiz yer yokuştu ve cocuğu bana taşıttı. Guneşe bakamadığım ve bulanık gorduğum icin cok zorlandım sonra neyse ben taşıyım diyerek aldı. Eve geldik cok yorulmuş, yok beli ağrımış ki her akşam aynı şikayetleri dinlerim. Aynısı senin başına gelse ben de yapardım zaten tum gun cocuğa ben bakıyorum diyorum. Asla anlamıyor. O gun butun oğleden sonra yattı. Neyse bu bir ornekti.

Onun haricinde cocuğu hep ben uyuturum. Ben uyutamıyorum diyerek denemiyordu artık gelişme kaydettik video acarak uyutmaya calışıyor. Tabiki uyumuyor. Ben uyuturken bari oturma odasını topla diyorum. Her zaman beli ağrıdığını cok yorulduğunu eve para getirenin kendisi olduğunu soyler ve toplamaz. Sadece haftasonları temizlikci almayayım diye evi supurur yardım etmiş olur.

Ucumuzun yapacağı etkinlik bulurum eleştirir asla beğenmez. Kendi etkinlik zaten bulmaz. Cocukla biraz oynar sonra haber acar. O sırada ben elime telefon ya da kitap alırsam hemen uyarır neymiş cocuğa bakacakmışım. Kendisi babası değil cunku ben de anne değilim bakıcıyım. Oğle uykusunda ağlarsa hemen bana seslenir. Gece uyanır ben duymazsam hemen beni kaldırır. Evde makyaj yapmışsam eve gelince on soru sorar dışarı cıkmadığıma evde makyaj yaptığıma asla inanmaz. Calışırken cok bakımlı bir insandım makyajsız zaten işe gitmezdim şimdi bir ruj surmem olay oluyor. Calışırken de ekonomik baskısını gordum şimdi baskının Allahını goruyorum maaşı iyi olduğu halde. Onu niye aldın, buna niye para verdin vs. Sebebi tek maaşla birikim yapmaya calışması. O zaman işe doneyim 2 maaş olalım diyorum hayır diyor cunku harcamalarımı bu şekilde cok guzel kontrol altına aldı. Bu durumdan cok memnun calışırsan cok harcarsın diyor. Baskı yaptığını zaten kabul etmiyor.

Cocuğu ona bırakıp bir yere gitsem devamlı arardı durmuyor diye bunun kavgasını cok verdim şimdi aramıyor ama bu kez de donduğumde sinir harbi yaşıyoruz cunku o sen cıktın stresini attın ben bunaldım diyor. Devamlı uzerimde ekonomik ve psikolojik baskı var. Beni surekli manipule ediyor. Sinir hastası olduğumu, takıntılarım olduğunu iddia ediyor. Soylediklerini soylemedim diyip kendi aklımdan şuphe ettiriyor. Ben sinirlerime hakim olamayıp sesimi yukselttiğimde bak gordun mu sinir hastasısın tedavi ol diyor.

Cocuğumuz tam olarak kendini ifade edebildiğinde kreşe vermek istiyordum. Bu durumda ne yapayım planladığımdan daha erken işe donsem sizce ruh halim duzelir mi? Kreşten başka secenek yok bakıcı duşunmuyorum. Kendimi cok yetersiz hissediyorum, her acıdan. Evin temizlikcisi, aşcısı ve bakıcısı gibi hissediyorum. Fakat hicbir şeyi beğenmiyor tum gun cocuğa baktığımdan şuphe ediyormuş (ilgi gostermediğimi soyluyor) kendisi cok ilgili bir baba gibi. Psikolojik olarak coktum. Cocuk icin evde olup sonrasında işe donenler psikolojiniz duzeldi mi? Cevap vereceklere şimdiden teşekkur ederim...