İyi geceler hanımlar. Sizinle bir sorunumu paylaşmak istiyorum.
Galiba bu bir ozguven problemi. Şimdi şoyleki ben gayet sosyal bir kızım. Arkadaşlık ilişkilerim iyidir. Sicak kanlı ve nazik bir insanım o yuzden sevilirim. Ama biraz acık sozlu olduğum icin de bozulan cok arkadaşlığım oldu bu kısmı da es gecemeyeceğim. (Boyle soyluyorum ama patavatsız değildim asla kimseyi kırmadım. Genelde arkadaşlarım onların iyiliği icin soylediğim şeylere alındığından bozulurdu aramız.) Arkadaşlarla grupca toplandığında konuşurum sakalasirim, gocunmadan her fikrimi soylerim. İnsanlara karşı dobrayimdir. Onları kırmadan onlarla ilgili her duşuncemi dile getiririm tabi sorulursa ya da yeri gelirse. Canımı sıkan insanlara karşı da anlayacaklarını biliyorsam anlatırım. Anlamayacaklarini dusunuyorsam bende onların canını sıkmaya calışırım. Kolay kolay hicbir lafın altinda kalmam. Hakliysam hakkımı savunurum. Haksizsam kabul ederim. Bugune kadar bir cok yerde calıştım tatillerde yada okul zamanı part time falan bunların uzerimde cok etkisi olduğunu duşunuyorum. Zamanla kendimi ve hakkımı korumayi, insanlara karşı nasıl davranmam gerektiğini oğrendim. Dışardan bakılınca da zaten bu şekilde gorunduğumu soyluyorlar ama bunun nasıl olduğunu bende bilmiyorum. Sorduğumda onlarda bilmiyor buraya kadar yazdıklarımı okuduğum ozguven konularından gordum herkes genellikle boyle dertlerden yakiniyordu. Benim derdim topluluk onunde sunum yapma konu anlatma vs. Sınıfta herkes oturuyorken konusuyorum fikirerimi soyluyorum ama tahtaya kalkınca birden panik atak basliyor. Universiteye kadar hicbir kere tahtaya cikipta sunum yapmadım, konu anlatmadım. En fazla tahtaya cıkıp soru cozuyordum. Bu sahne korkumu zaten buna bağlıyorum surekli. Universite de ilk sunum anima kadar boyle bir sorunumun olduğunu bile bilmiyordum. Tahtaya cıkınca gercekten cok hızlı atmaya başlıyor kalbim. Baya heyecanlanıyorum. Bunu biraz dizginlesem kalp atislarim normale donse herşey hallolacak ama tam tersi bunu duşundukce geometrik orantı gibi katlanarak artıyor.Arkadaşlarım hic bunu sorun yapacak biri değilsin, heyecanlanmana şaşırıyoruz diyorlar. Onlar boyle dedikce ustumde daha fazla yuk biniyor ben boyle biri değilim olmamalıyım dedikce daha da batiyorum. Eğitim fakultesindeyim hayatım sunumlarla gececek. İş hayatına başlayınca geciyor mu? Ogretmen arkadaşlar varsa eğer bu şekilde devam edecek mi boyle yoksa oğretmenlik yaparken alışır mıyım? Ha bu arada bunu yenmek icin tiyatroya yazıldım ama nafile odun gibiyim asla duygu gecişi yapamiyorum jest mimik sıfır. Oyunculuk yok. Bir şiir bile okuyamam oyle duygulu. Lisedeyken edebiyat dersinde bir kitalik bir şiir okumuştum canım edebiyat hocam benim şarkı soyleyemeyeceğimi soylemişti. Tonlamalari iniş cikislari pek iyi yapmamıştım. Zaten bunun bir yetenek olduğunu duşunuyorum. Ve bu konuda gercekten yeteneksizim. Sizce ne yapmalıyım nasıl yenerim bu eksikliği?