Merhabalar.
Eşimle 5 yıllık evliyiz. 2,5 yaşında bir kızımız var. Severek evlendik ve kızım 2 yaşına girene kadar herşey gayet iyiydi. Kızım 2 yaşımda bazı hastalıklar gecirdi. Coğu cocukta olabilecek enfeksiyon vs. Şu an gayet iyi. Ama kocama cocuğun iyi olduğunu boyle şeylerin buyumekte olan her cocuğun başına gelebileceğini anlatamıyorum. Zaten biraz pimpirikli biri kendisi. Cocuğumuz doğduğundan beri kendi dunyasının eksenine onu koydu. Bu başlarda cok hoşuma gidiyordu. Arkadaşlarımdan eşim cocuğumuzla hic ilgilenmiyor gibi konuşmaları duydukca ben şukur diyodum ne kadar ilgili bir baba iyi bi eş. Ama artık olay cığrından cıktı. Ben bu evde sanki yokum gibi bi durum soz konusu. İşten gelip yemeğini yiyip direk kızımla odasına oyanamaya gidiyorlar. Oynasınlar cok guzel tabiki babasıyla vakit gecirmesi ama bu evde bende varım benimlede oturup iki kelime konuş be adam. Sonra cocuğu uyutmaya geciyor kızımız uyuyor. diyorumki artık yanıma gel biraz sohbet edelim. Ama yok eskiden cocuğu uyutunca beraber oturup film izlerdik. Artık salonda tek başıma oturuyorum. Cocuk hastalandığından beri hayatı zindan etti. Cocuğun başından 5 dk ayrılmıyor. Cocuk normal bi şekilde hapşırsa bile napacaz şimdi ne olacak ya hasta olursa sağlıklı bişeyler yedirmedinmi hic diye soylenmeye başlıyor. Sakinleştirmeye calışıyorum biraz durulur gibi oluyor bu sefer cocuk uyurken ustunu actığı icin bunalıma giriyor. Cocuk cişini bi kac damla damlattı diye her dk cocuğu darlıyor. Artık kendimden gectim benle konuşma senden bi beklentim kalmadı, cocuğun resmen psikolojisini bozdu. Delirmek uzereyim. Surekli kendi kafasında kurduğu planları cocuğa yaptırmaya calışıyor. Bitkisel bişeyler alıp geliyor. Bunlar bağışıklığı icin diye. Misal ben hasta olsam şimdi nerden cıkardın cocuğa bulaştırırsan gorursun diyor. Yani istiyorki cocuk hic hasta olmasın hic duşmesin hic ağlamasın. Sadece ben onunla ilgileneyim. Başka kimse umrumda değil. Ama artık cok sıkıldım. Bende sevgi gormek isiyorum. Bende surekli duvarlarla değil işten gelince kocamla muhabbet etmek istiyorum. İstiyorumki bazen cocuğumuzu annemize bırakıp başbaşa bişeyler yapalım. Ama biyere ikimiz gittiğimizde hadi cabuk napacaksak yapalım cocuk tek başına kaldı milletin evinde oluyor. Ne benim anneliğime, ne buyuklerimizin ebeveynliğine inanıyor. Bitek o en iyisini bilir cocuğu icin. Kendimden gectim artık cocuğumuda kendi gibi dengesiz hastalık hastası yapacak ondan korkuyorum. Evde ha varlığım ha yokluğum. Hergun bir kavgayla bitiyo boşanalım diyorum bu soylediğimi bile ciddiye almıyor. O kadar onemsiz benim ne soylediğim. Bıktım ne yapacağım ben