anne bağımlısı erkekler
Ayrılık korkusu sanıldığının aksine sadece calışan annelerin cocuklarında gorulmez. Uygun bir dille anlatıldığında cocuklar annelerinin işe gitmeleri gerektiğini ve akşam eve geri doneceklerini anlar ve kabullenir.



Yaşamın ilk yılı bebeğin anneye her yonuyle bağımlı olduğu bir donemdir. Cocuk yurumeye ve koşmaya başladığında ise kendi başına hareket etme, bağımsız olma isteği icinde olmasına rağmen anneyi etrafında gormekten, onun yanında olmaktan hoşlanır. Sosyalleşme becerisinin kazanıldığı 3 yaşa kadar cocuklar bir taraftan anneden ayrışmaya calışırken bir taraftan da bağımlılığı devam ettirirler. 3 yaşa kadar gorulen bu bağımlı ilişkinin bu yaştan sonra azalması, ilişki boyutunun bağımlılıktan bağlılığa donuşmesi beklenir.
3 yaş itibariyle azalması beklenen bağımlılığın toplumumuzda uzun yıllar devam ettiğini, hatta cocuk sahibi bircok yetişkinin kendi annelerine olan bağımlılıklarının surduğunu goruyoruz. Ayrışma surecinin beklenen zamanda gercekleşmemesi, bağımlılığın devam etmesi durumunun anne baba tutumlarından kaynaklandığı soylenebilir. Bağımlılık geliştiren cocukların annelerinin aşırı koruyucu, babalarının ise daha uzak davrandıkları ya da her iki ebeveynin de aşırı korumacı tutum sergiledikleri bilinmektedir. 2 yaşından itibaren cocuklar bazı işleri kendi başlarına yapmak isterler ve bu konuda ısrarcı davranırlar. Yaşına uygun olarak cocuğun bazı işleri kendi başına yapması icin fırsat tanımak ve cocuğu desteklemek gerekir. 3-4 yaş cocukları kendi başlarına ya da az destekle yemek yemek, giyinmek, oyuncaklarını toplamak, el yuz yıkamak, tuvalet ihtiyacını uygun şekilde gidermek gibi işleri yapabilirler. Bu becerilere sahip olan bir cocuğa işini kendi başına yapması konusunda izin vermemek, onun yerine her şeyi yapmak cocuğun anneye olan bağımlılığını arttırdığı gibi ozguvenini de olumsuz yonde etkiler. Bağımlı cocuk annesinin eteğinden ayrılmaz, annenin tuvalete gitmesine bile dayanamaz, kısa sureli de olsa yalnız kalamaz, guvensiz ve urkek davranır, yaşıtlarıyla ilişki kurmakta zorlanır, surekli ağlayan, mızıldanan bir cocuk haline gelir.

3 yaşa kadar normal kabul edilen bağımlılığın bu yaştan itibaren azalması beklenir. Bu yaştan sonra devam eden bağımlılık durumlarında anne babaların her şeyden once cocuklarının artık bakıma muhtac bir bebek değil de buyumekte olan bir birey olduğunu kabul etmeleri gerekir. Kendi başına yapabileceği işler konusunda desteklemek, yol gostermek, yapabileceği konusunda ona guven vermek, isteklerini dile getirmesi konusunda fırsat vermek gerekir.

Cocuklar bebeklik doneminden itibaren kısa surelerle anneden ayrı kalabilirler. 3-4 yaşlarında ise gun boyu anneden ayrı kalabilir, hatta zorunlu durumlarda birkac haftalığına bile anneden ayrı kalmaya dayanabilirler. Bağımlılık ozelliği gosteren cocuklar ise ev icerisinde bile anneden ayrı bir odada durmakta, kendi başına oyun oynamakta zorlanır. Ayrılık korkusu sanıldığının aksine sadece calışan annelerin cocuklarında gorulmez. Uygun bir dille anlatıldığında cocuklar annelerinin işe gitmeleri gerektiğini ve akşam eve geri doneceklerini anlar ve kabullenir. Her cocuk annesinin yanından ayrılmasından huzursuz olur, geri donup donmeyeceği konusunda endişe yaşar. Bağımlılık ozelliği devam eden cocuklarda bu endişe diğer cocuklara oranla daha yoğun yaşanmaktadır. Cocuğun kısa surelerle tanıdığı, guvendiği kişilerle kalmasını sağlamak, nereye gidileceği ve ne zaman donuleceği konusunda doğru bilgi vermek, gerekirse bunu saat uzerinde gostermek, koşullar uygunsa sizi arayabileceğini soylemek cocuğun anneden ayrı kalmayı oğrenmesini kolaylaştıracak yontemlerdir.

Anneden ayrılmakta zorlanan cocuklar yuvaya gitmekte ve uyum sağlamakta da zorlanmaktadır. Yuva cocuğun sadece bakıldığı ya da oyun oynadığı bir ortam değil, sosyalleşme becerisinin geliştiği, kurallara uymayı, yaşıtlarıyla ilişki kurmayı, paylaşmayı oğrendiği sosyal bir ortamdır. Ozellikle bağımlılık ozelliği devam eden cocukların yuvaya gitmeleri bu bağımlılığın azalmasını sağlamaktadır. Ancak burada yine anne baba tutumları onemli rol oynar. Anne babalar oncelikle yuvanın sosyal oğrenme ortamı ve cocuğun sosyal gelişiminde onemli rolu olduğunu kabul etmelidirler. Annesinden hic ayrı kalmamış bir cocuğun bir anda hic tanımadığı bir ortama girmesi ve orada kalması cok zordur. Yuvaya başlama duşuncesi oluştuğunda en azından birkac ay oncesinden cocuğun kısa surelerle tanıdığı kişilerin yanında kalmasını sağlayarak işe başlayabilirsiniz. Bunun mumkun olmadığı durumlarda ise yine birkac ay oncesinden cocuğa yuva ortamını, orada yapılacak faaliyetleri anlatmak, yuvaların onunden gecerek nasıl bir yer olduğunu gostermek, farklı yuvaları ziyaret ederek kısa surelerle oynamasını sağlamak cocuğun yuvayı tanımasını sağlayacak etkinliklerdir. Yuvaya başladığı donemde de onu ne zaman yuvaya gotureceğinizi, ne zaman ve kimin alacağını etkinliği belirterek soylemek, gun icerisinde yuvada neler yapacağını anlatmak onemlidir. Ozellikle yuvadan alma saati konusunda doğruyu soylemek ve buna mumkun olduğunca uymak cocuğun guven duygusunun gelişmesi acısından cok onemlidir. Ayrılma korkusu yaşayan bircok cocuk yuvaya gitmemek icin ceşitli yollar dener. Ağlama, karın ağrısı, kusma bu yaşlarda en sık gorulen belirtilerdir. Bu tepkiler karşısında cocuğu yuvaya gondermemek yuvaya alışmayı zorlaştıracağı gibi bağımlılığı da pekiştirecektir. Bu noktada kararlı ve sakin olmak, ağladığı ya da kustuğu icin tepki gostermemek, fiziksel bir problem olmadıkca yuvaya gitmesini sağlamak, yuvanın kapısında yaşanan ayrılma torenlerini uzatmamak gerekir. Ayrılık endişesinin okul oncesi donemde halledilmediği durumlarda benzer durumların okul doneminde goruleceği unutulmamalıdır.

Anne babalar kendilerine bağımlı cocuklar yetiştirmek istiyorlarsa şunları yapmalıdırlar:
Her işi cocuğun yerine yapın. O dile getirmeden isteklerini anlayın ve yerine getirin. Buyuduğunu kabullenmeyip hala bir bebekmiş gibi davranın. Becerilerinin gelişmesi icin fırsat tanımayın. “Yapamazsın, beceremezsin” diyerek kendi başına yapmakta ısrar ettiği etkinlikleri (yemek yemek gibi) engelleyin. Yuruyebildiği halde bebek arabasında ya da kucağınızda taşıyın. Surekli “aman, dur, duşersin” gibi ibareler kullanın. Yanınızdan hic ayırmayın, tanıdığı kişilerle kalmasına izin vermeyin. Bunları yaptığınızda emin olun ki cocuğunuz omur boyu size bağımlı olacak, siz olmadan hicbir şey yapamayacaktır.