Merhaba Hanımlar..
23 yaşındayım, onlisans programında oğrenciyim.
Tamamen icimi dokmek icin yazdığım bu yazının, icimi rahatlatan ve destek olan mesajlarınıza vesile olmasını diliyorum.
Gecen sene ocak ayında boşandım. 1 aylık bir evlilikti, kısa surdu ve bitti. Gorucu usulu tanıştığım ve ailemin son zamanlarda tasvip etmediği biriyle evlenmiştim. Pek detaya girmek istemiyorum eski ilişkimle ilgili..

Beni bitiren şey sonrasında olanlarda.
Ailem daha ilk gunlerde boşanmamdan yanaydı ama ben bir sure bekledim, şans verdim taaki olaylar cozulemeyecek noktaya gelince ailemin ısrarları uzerine baba evine geri dondum. Donduğum hafta arkamdan eşimin ve akrabalarının soylediklerinin uzuntusunden 3 haftalık bebeğimi kaybettim. Uzerine bebeği aldırmakla suclandım ve bunun icin tazminat davası bile actılar..

Geri donduğumde ailem destek olur, psikolojimi anlar, tolerans gosterir, el ustunde tutar sanmıştım. Ama bu boşanmayla onlarında psikolojisi de bozuldu, benden daha fazla acı cektiler, daha fazla depresyona girdiler ve surekli sitem ettiler. Desteklerine en cok muhtac olduğum zamanlarda, ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Yanlış bir tercih yaptığım icin surekli ezdiler, biz haklıydık biz soylemştik gibi sonu gelmeyen tartışmalara girdiler, birey olarak saymadıkları gibi corap bile sectirmiyorlar artık.

1 Senelik surecte cok yıprandım, annemle konuşmuyoruz, her akşam babama şikayet ediyor ve evde kufurler hakaretler havada ucuşuyor. Uzerime cok geliyorlar, bu evde fazlalıkmışım gibi davranıyorlar, ailemin yaptığım en ufak hatama tahammulleri yok, her hareketimi eleştiriyorlar -hata dediğim bardağı masada bırakmak, ayakkabıyı kapıda bırakmak gibi-
En ufak tartışmada, seni sokağa attılar da evime aldım -sokağa atıldığımda yok bu arada-, sana kapımı actım, sana bakmak zorunda mıyım, yemek vermek zorunda mıyım, onurumuzu iki paralık ettin, senin tercihlerinin cezasını biz cekiyoruz, gibi yaptıkları şeyleri lutuf gosteren veya onurumu, gururumu kıran kelimeler soyluyorlar. Ben zaten onlardan artık vazgectim bir ailem yokmuş gibi kabullendim, boşandıktan sonra psikolojik olarak destek olan aileleri gorunce imreniyorum. Benimkiler hic oyle olmadı.

Gelelim sadede,
Yaklaşık 10 aydır hayatımda biri var ve bu yaz evlenmeyi duşunuyoruz. Ne acelen var dediğinizi duyar gibiyim ama bu evde kalmaya tahammulum hic kalmadı, annemin nasıl hic annelik yapmadığından, babamın nasıl annemin dolduruşuna gelip beni duvara fırlatmalarından bahsedip icinizi baymak istemiyorum, bu evde kalmak icin hic bir sebebim kalmadı, tek başıma eve cıkabileceğim yapıda bir ailemde yok, boyle bir maddi guce sahip değilim. Birlikte olduğum kişi de eninde sonunda evleneceğiz, bu yaz olsun niye erteleyelim diyor.

Aileme bu kararımı acıkladığımda, zaten daha 1-2 sene oldu, bizim psikolojimiz yeni duzeldi, ne evliliği bizi uğraştırma bunlarla diyecekler diye duşunuyorum cunku annem surekli sesli olarak soyleniyor bu duğun işlerinden tiksiniyorum diye, ilk zamanlar evlenirsen kac bari bizi de hic uğraştırma diye şakayla karışık soyluyordu. Eğer duşunduğum gibi olumsuz bir tepki verirlerse ne yaparım hic bilmiyorum, evi terk ederim diye duşunuyorum, hem bu evde huzur vermeyip hem eve tıkıp uzerime gelmelerine izin vermek istemiyorum daha fazla.

Yalnız kafamı kurcalayan şeylerden biri de eğer evi terk edersem ceyizlerimi almam doğru olur mu onu kestiremiyorum.
Eski evliliğimde henuz bir ev kuramadığımız icin ceyizlerim hic acılmadan geri geldi. Anneannemlerin boş dairesinde bekliyorlar.
Geri geldiğimde ailemin bana taktığı ve akrabalarımızın bana taktığı butun ziynetleri ailem benden geri almıştı. Evlenmeme izin vermezlerde ben terk etmek zorunda kalırsam ceyizleri de vermezler diye duşunuyorum. Biz her şeyi sevgilimle ikimiz yapacağımız icin o ceyizlere ihtiyacımız olacak cunku. Tekrar masraf etmek istemiyorum.

Ailemin bir senede yaptıklarını burada bir paragrafa sığdıramam elbette, ama benim kalbimi kırdıklarında odama gidip hungur hungur ağlarken iceride sofralar kurup gulup eğlendiler hic umursamaladılar.. Erkek olan kardeşlerimin her hatasında yanındalar, butun maddi imkanları onlara sağlıyorlar, onlara yatırım yapıyorlar, bebek gibi bakıyorlar. Ben kız olduğum icin hep geri planda hizmetci gozuyle bakıldım.

Siz olsaydınız ne yapardınız, belli bir sorum yok aslında, evi terk eder miydiniz, ikinci evliliğinizde ailenizin tepkisi ne oldu, ceyizler hakkında ne duşunuyorsunuz, nasıl tavsiye verirseniz seve seve dinlerim. Ama son eşiğe gelmişken ve zaman zaman intiharı bile duşunuyorken, kimsenin cımbızla cektiği hadsiz yorumları istemiyorum. Onun dışında eleştirilere acığım.