Yaklaşık 1 yıldır boyle hissediyorum. Akşamları ders calisma bahanesiyle mutfakta oturuyorum. Acıktım diyip erkenden yemek yiyorum. Sabah kahvaltı etmek istemiyorum diyip gecistiriyorum. Yuzunu gormek istemiyorum. İcimde o kadar buyuk bir nefret var ki. Tuylerim diken diken oluyor. Hep kafamda o olmasaydı nasıl olurdu diye kuruyorum. Mutlu olurduk cok daha iyi olurduk diyorum. Anneme dedim defalarca dedim ben bosan yalvardım hatta. Cesareti yok. Bosansa bir daha asla gormek zorunda kalmasam. Hasa artık bir isyan etmeye kadar geldim. Allahım neden, annem bu adamın layigi değildi bu adam yanlız kalmalı yanlız olmeliydi kimsesiz yanlız, ailesi olmalıydı baba olmamalıydı sonra tovbe ediyorum ama gene aklıma aynı şeyler geliyor saatler sonra. Hep aklımda. Ben gidip kurtulucam ama annem burda kalacak. Duğun falan bitince bir kez daha annemi yanıma cağırıp bosanmasini soyleyeceğim. Keşke kotu insanlar hic baba olmasa onların hic aileleri olmasa. Kotu olan merhameti olmayan hickimseyi baba yapmayın. Hicbir cocuk babasının kotuluğunden utanmasin.
Oyle yazmak istedim nedense annem burda yalniz kalacağı icin nefretim her gecen gun buyuyor. Annemi nasıl birakicam bilmiyorum.