İyi akşamlar dostlarım. 2 hafta once boşanmak hakkında konu acmıştım. Başta bana destek olan arkadaşlara cok cok teşekkur ederim en zor zamanları sizlerle atlattım. Dirayetli olmamı sağladınız. 10 gun sabah akşam icim yandı sonra ailesini ve ailemi araya soktu ailesine beni kotulemiş tabi ne beklersiniz adam olmayandan. Ama yinede kızımız gelsin evine diye dil dokmuşler(benim icin değil kesinlikle kendi oğulları alkolik hovarda olmasın başlarına dert olmasın diyedir) Hicbir şekilde ayaklarım gitmedi kesin kararım bitti dedim. Eski eş 4 5 kere diretti goruşmek konuşmak icin yaşayacağım şeyler aynı olacak diye hic yanaşmadım.Tedaviye aile terapistine gidecekmiş beyefendi icmeyecekmiş yuvasını kurtarmak istiyormuş yoksa cekip gidecekmiş buralardan Zamanında bunlar icin az yalvarmamıştım ne yani aklın başına yeni mi geldi tabi uctu kuş.. Neyse arkadaşlarım sorunum şu ki; ben şuan bomboşum. Yaşadığım onca ağır şeyler bile benim icimi şuan acıtmıyor. Bu ne kadar normal olabilir ? Depresyon geliyorum mu diyor acaba :/ Yoksa artık yaşadıklarımdan gercekten yorulmuş ve artık onume bakmak icin yeni hevesler mi ediniyorum. Bunca şeyden sonra herhalde bir şans daha versem acaba değişir miydi ? pişmanlığı yaşama olasılığım var mı ?
Son sozum "benden sakın hak helallik istemesin eğer varsa hakkı banada helal olmasın " diye gonderdim. Gercektende oyle yaşadığım yenilir yutulur gibi olmayan şeyler icin allaha bırakmaktan başka carem yok. Şuan hicbirşey hissedemiyorum ayrıldığım icin uzulmuyorum bu nedir neyin nesidir ki zamanında aşkından delirirdim aman kaybedersem mahvolurum derdim.. Oy zaman sen nelere kadirsin... Herkes kendi kendini bitiriyor..