Neden bilmiyorum ama kafayı yemek uzereyim eskiden cok sosyal bi insandım yani hayatımdaki acılara ve insanlara gulerdim ufak şeyleri kafaya takmazdım dalga gecerdim falan. Ama icimde bi hırs ve nefret vardı hep sanki o beni guclu tutuyordu derken karşıma beni cok seven biri cıktı ne yapsam destek olan vs ve beni yumuşattı diyebilirim. Sıkıntılarımı anlattığım zaman ona konuşmak istemediğin insanlarla konuşmak zorunda değilsin işte insanlara sert cevap verebilirsin vs dedi. Onun haricide erkeklerle konuşma kendi arkadaşlarında olsa diye beni kendine bağladı ve surekli aklıma yuzume gulen insanların arkamdan kotu konuştuğunu vs anlattı o bunları anlattıkca gitgide insanlardan soğudum bi ara kendi ailemden bile soğumuştum o derece bana acı dolu bi hayat yaşattıkları icin. Bu surede hep onun ailesiyle goruştum nedense aklımda onunla evlenmek vardı. Calıştığım işyerinde de zaten son demlerimdi sevmezdim ortamı boğuluyordum cıkıcaktım o hayatıma girdi ortak bi kredi cektik ve borc oduyoruz diyede biraz dayandım. Bu surede kendi arkadaşlarımdan da uzak kaldım uzun sure. Ve psikolojim iyice battı. Herkesin en ufak lafıda batmaya başladı tahammul edememeye başladım işyerinde gelen muşterilere dahi. Kendim bukadar kotu olmaya başlayınca ailesinin yanındada belli etmeye başldım bunu ve bi soğukluk oldu eskisi gibi guzel muhabbet edememeye başldık. Yanındada artık kendimi okadar gucsuz gostermeye başladım ki surekli ağlıyorum nerdeyse neden boylesin diyo ilk zamanlar boyle değildin diyo artık bu durumuna sinir olmaya başladım diyo haklı olarak. Suratına baknca nekadar uzulduğunu gorunce kahroluyorum.Onu gectim eve gelincede sinir krizine giriyorum ve ağlamaya başladım. Dun arkadaşımla kac ay sonra goruştuk ve sen şimdi bu psikolojiye girmişsin ilerde nasıl yapıcaksın diyo. Ayrılmak istesem izin vermem dedi. Halbuki bu halim onada zarar veriyo farkındayım. Aslında onu seviyorum gercekten mutlu olabiliriz. Ve herşey benim kafamın icinde oluyo. İşten ayrılmak istedim dukkanda iki kişi var satış elemanı birinin babası kanser hastaneye gidiyo surekli beni yanlız bırakma diyo onunda psikolojisi cok kotu oda beni etkiliyor. Cunku satışımda duştu parasındada değilim artık. Benim yaşama hevesim gitttikten sonra hayata dair umudum kalmadı şuan. İntaarı duşunmeye başladım. Okadar mutsuzum ki hergun ağlıyorum. Hicbişeye dayancak tahammul etcek gucum kalmadı hatta kendime ve mutsuzluğuma bile. İmanımda baya azaldı. İlişkimdeki cocukta deist zaten etkilermi bilmiyorum dinle ilgili konularla gelme bana dedi. Uzun sure hicbi insanla konuşmak goruşmek bile istemiyorum. Bu durumda bana ne onerirsiniz işten cıkmak iyi gelirmi sizce psikolojik destekmi almam lazım kafayı yicem lutfenn yardımcı olun bana ailem bile hergun ağlamamdan bıktı herkesi mutsuz ediyorum allah razı olsun şimdiden