Gecen gun sinemaya gittim, şu meşhur oscarlık filmi izlemeye. Yanımda da bir tane kız oturuyordu. Filmi izlemek yerine filmin fotoğrafını cekti, elindeki suyu cikolatayı mısırını ayarlayıp duzeltip onları da cekti, efektler yaptı.. ama filme taş catlasın beş dakika baktı. Cunku haliyle tam yanımda gozlerimi alan bi telefon ışığı, kapanmadı hic. Hadi filmden sıkıldı desem, ilk dakikadan da kim filmi anlayıp sıkılabilir ki?
Nereye gitsem, nerede bulunsam herkesin gozleri ekranda. Bir arkadaşımla buluşuyorum, beş on dakika konuşuyoruz. Sonra telefonlarını eline alıp “şu şunu yapmış, ay gorgusuz! şu markadan almış bilerek onu gostermiş, gormemişin kocası olmuş, mıc mıc hahaha, şu influencer nasıl makyaj yapıyor baksana, gidip şu fondoteni alalım hemen” gibi gibi muhabbetler donuyor.
Kocaman kazık kadar amcalarım, dayılarım bile başını telefondan kaldırmıyor. Şu meşhur uygulamayı yuklemişler toktikli olan. Bende bir ara yukleyip baktım, yargılamak değil ama inanılmaz geliyor. 7-8 yaşındaki cocuklar o uygulamadaki o insanlara hayran oluyor, buluşmalarına gidiyorlar. Cılgınlar gibi ağlıyorlar onları gorduklerinde. Hayran oldukları insanların yaş ortalaması 18..
2 yaşındaki cocuğun bile elinde telefon var. Bilemiyorum..
Sonra kendime bakıyorum, sosyal medya hesaplarım yok ama buraya uye oldum. Zırt zırt elimde.. farkımda yok yani. Nedir bu? İcimizde kalan yaşayamadığımız şeyleri acaba telefonda mı yaşamaya calışıyoruz? Yalnız mıyız? Bu durumları yaşayan ve bundan hoşnut olanların fikirlerini de cok merak ediyorum.
Mesela video atıyorsunuz, yediğiniz yemeği paylaşıyorsunuz, şuradayım eğleniyorum diyerek konum atıyorsunuz etiketliyorsunuz, eliniz hep telefona gidiyor, fotoğraflara efekt yapmakla uğraşıyorsunuz saatlerce. Aldığınız beğenileri, takipci sayınızı onemsiyorsunuz. Asla yargılamıyorum ama gercekten merak ediyorum. Fikirleriniz neler?