Merhaba hanımlar, biraz da dertleşmek icin yazıyorum aslında. Cunku canım gercekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok cunku herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni acıkcası. 3 senelik bir ilişkim var cok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddutum yok hatta şukur sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yuzu var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Cunku nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de buyuk bir firmada calışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı cekiyorum cunku tek cocuğum oyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize cok duşkunuzdur. İki gunden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hic. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince uzuyor, demek ki hayırlısı boyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya calışıyorum. Gideceğimi oğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mucadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikce ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana cok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım cok cok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni gorursun kalırsın diyor, dunya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de cevrem yangına korukle gidiyor nasıl başa cıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha once bu surecten gecmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gercekten cok yalnız hissediyorum.