6 yaşındaki ilk cocuğumu buyuttum okula başlattım o buyurken de hep birgun kendime ait calışma hayatı , ev dışında kafamı dağıtacağım ve para kazanacağım iş ortamlarini hayal ettim.. bu sure zarfında part time is falan baktım olmadı butun kapılar kapalı gibiydi gercekten olmadı...şimdi tam o buyudu okullu oldu derken ikinciye hamile kaldim...biraz supriZ oldu ama doğum kontrol hapini bıraksan da uc ay koruyormus diyenlere inandım pek dikkat etmedim..ilacı vucudum dinlensin senelrrir kullanıyorum diye bıraktım o esnada da boyle oldu ...şimdi pişman gibiyim keşke ilk cocuğum 10 yaşlarına mi gelseydi acaba diyorum ..okul seruvenine daha bı alişsaydi daha bı buyuseydi bende iki uc sene calışıp hevesimi alıp ,ondan sonra evimde ikinciyi buyutsemeydim diyorum...pişman olmak care değil ..miniğim buyudu bile beş aylık oldu...hem seviniyorum hem icimde onune gecemedigim bir pismanlikvar...hayat bitmiş gibi eli kolu bağlı ..hayalleri bı beş sene daha ertelenmiş bir anneyim sanki...mutlu değilim pek fazla hani icimde ilk deki gibi heyecanlar yok...korkular daha ağır basıyor..herşey daha zor olacak gibi...birde her iki cocuk annesi bunu hamileyken yasadimi bilmiyorum ama bu bebeği de ilk yawrum kadar sevebilecek miyim? Ya sevmezsen ne yaparim icim isinmazsa ? Boyle hissedenler siz neler yaşadınız doğumdan sonra lutfen konuşalım..hamilelik psikolojisi gercekten cok farklı