Merhaba sizlere gercek sevgi hakkında duşuncelerinizi, yaşanmışlıklarınızı sormak istiyorum. Vereceğiniz cevaplar benim icin oldukca değerli cunku dağınık ve mutsuz bir ailede buyudum ve baskın karakterli, ataerkil goruşe sahip biriyle evlendim. Evliliğim de guzel gecmedi ayrılıyoruz. Yani anlayacagınız kucuk yaşlardan beri duzenimi oturtamadım, tam oldu derken yuvam da dağıldı. Cok uzgunum

Yuvamın dağılmasında eş ve ailesi tamamen beni sucluyorlar, ‘sen yıktın ’ diyorlar. Evet evden ben ayrıldım ama onu son zamanlarda ara ara uyarmaya başlamıştım. Ev dışında kendime ait bir hayatım sosyalliğim olmasını istemiyordu. Artık dayanamadığımı, bitirme duşuncesine girdiğimi soyluyordum. Bunu tehdit olarak algılayıp ‘ s.git o zaman(cok afedersiniz) , umrumda olmaz ’ tarzı cevaplar alıyordum ve davranıslarını değiştirmiyordu. Aynı zamanda beni sevdiğini de iddia ediyordu. Sevgi nasıl olmalı? Psikoloji ile ilgilenenlerin cevaplarını da rica ediyorum. Farklı fikirde olduğum zaman el kaldırma huyu da vardı, hic af dilemedi ve ‘ senin yuzunden yaptım ‘ dedi. Kavga konusu bitince de yine ‘ cok seviyorum, sen olmasan yasayamam, iyi ki eşimsin ‘ gibi laflarla sevgisini gosteriyordu. Başka sebeplerden uzulduğumu gorse hemen konuyu hallediyordu. Bunlar sevdiğini gosterir değil mi? kafam allak bullak oldu. Evden ayrıldıktan sonra da asla alttan almadı ve bitirdi. Soylediği gibi seven bir insan caba harcayıp kendisine ceki duzen vermez miydi? Kolayca hakaret edebiliyordu, sakinken de canım eşim diye (evdeyken) peşimde geziyordu. Yanımızda annelerimiz dahil birisi olduğu an yabancıymışım gibi davranıyordu. Bir de kızdığı an yanımızda biri olması onemli olmuyor, belli edip beni rencide ediyordu.

Aklıma hep guzel sozleri veya saclarımı oksaması gibi sevdiğini gosterdiği anlar geliyor. Yoksunluk cekiyorum. Yardım ederseniz sevinirim