Kızlar ben 23 yaşındayım, yaşadığım hayat o kadar boktan geliyor ki. Anlatsam cok uzun olacak. Kısa keseceğim. Calışıyorum işten eve evden işe geliyorum. Bı babaannem var her uc ay da bı bı cocuğunda kalıyor ve iki bucuk aydır bizde kendisi alzaymir. Benim bı odam yok , iceride yatıyorum. Faksr aşırı derecede ses takıntım olduğu icin annemler odayı bana bıraktı onlar iceride yatiyor. İki bucuk aydır sadece odadayim , komşularımız aşırı iğrenc insanlar gece 1lere kadar ses yapıyorlar. Ben dışarıda cok mutlu neşeli esprili inssnimdir ama eve gelince kafayı yiyorum. Annem bana batıyor sanki. Kadın ne soylese ters anlıyorum aşırı uzuluyorum kızlar. Kendime engel olamıyorum. Annemle konusamiyoruz artık, surekli nasihat vermesinden bıktım surekli temizlik muhabbetinden bıktım . Konuşulmuyor artık ve ben de bunu ona duzgun bı dille soyleyemiyorum. Ne olursa olsun o benim annem , ama onu cok kiriyorum kızlar elimde olmadan. Kafayı yicem artık dışarı da mutluyum eve bı giriyorum dunyam başıma yikiliyor sanki. Bıktım bu ruh halinden. Yardım edin bana lutfen