Arkadaşlar merhaba 2017 de evlendim, 9 ay 10 gun sonra kızım doğdu cok zorluk yaşadım annem geldi bir sure kaldı yardım etti gitti. Bebeğim 6 aylık iken 1 aylık hamile olduğumu oğrendim yaptığım test pozitif cıktı evdeydim şok oldum cok ağladım, ilk gebeliğimde 3. Ve 5. Aylarda kanamam oldu işten cıktım evde durdum cok korkmuştum ilk bebeğimdi cunku. 35 kilo aldım. İlk 3 ay bebeği emzirmekte cok zorlandım ağladım goğsum kan icinde kaldı denemediğim ilac kalmadı. En sonunda kendiliğinden gecti. İkinci gebeliği duyan herkes isteyerek mi oldu neden bu kadar acele ettiniz kaza mı diye sordu. Herkes beni eleştirdi ve kınadı ailem de uzulduler ama yapacak bir şey yoktu. Aldığım kiloların sadece bebek ve odemle ilgili kısmını verince biraz kilo vererek şişko halimde 2.bebeğe hamileliğe başladım. Cok uzulmuştum kimseye bir şey soyleyemedim bir sure hamile olduğumu sakladım. Evlenince zaten eskisi gibi arkadaşlarınla goruşemiyorsun bekar olanlarla koptuk evli olanlar da cocuklarımız olunca hastalıklıymışız gibi bizden uzaklaştı. Biz şimdi cocuk duşunmuyoruz dunyayı gezicez kafasındaydılar. Nasıl olsa gelemezsin duşuncesiyle buluşmalara cağırmadılar. Evde bebek bakarken hamilelikle birlikte herkesten uzaklaşıp iyice yalnızlaştım. Eşimin işleri hep yoğundu acilen annemler yakın bir yere taşındık. Bir sure oyle idare ettim. Kilom beni zorlamaya başladı ellerim ayaklarım şişti aynada gorduğum ben değildim yaşlanmıştım kesinlikle. Beni goren herkese hesap verir oldum sanki evlilik dışı bir cocuk gibi herkes benimle dalga gecti. Eşime karşı cok ofkelendim her şey cok hızlı gelişmişti kendime gelemeden bir onlem almadan hamile kaldım. Ondan da soğudum. İhtiyaclarımı yerine zor getirmeye başladım 100 kilonun uzerinde doğum yaptım ameliyathaneye giderken eşimle kavga ettim başka bir konudan o gun yine ondan nefret ettim herşeyin suclusu oydu ve doğumda bile benim cocuğum olacağına inanamıyordum kızımı kapıda bırakıp ameliyata gitmek cok zordu son 2 ay onunla hic ilgilenemedim şimdi bir kızım bir oğlum var cok şukur allah acılarını gostermesin ama psikolojik olarak cok yoruldum. Doğumla birlikte 40ımız cıkınca yeniden taşındık annemlerden uzaklaştık ev almıştık. Zaten annemler de cok gelip gitmedi ev yakın olsa da. Ben her gun 2 bebeği alıp taksiye binip gittim. Oğlene kadar sadece alt değiştirmekle geciyordu. Pijamalarımla akşam oluyordu. Gece zaten uykusuzdum birini emzirirken otekini beşikte salladığım gunler oldu. Eşim de cok yardımcı olmadı babalığa alışamadı. Cocuklarım hemen olduğu icin evliliğimden de bir şey anlamadım. Evliliğin ilk 3 yılında 2 cocukla cinsel hayatım da sacma sapan bir şekilde başladı ve bitti. Şimdi biri 27 aylık diğeri 13 aylık evde butun gun cocuk bakıyorum. Kendini perişan edip evi temizle yemek yap cocukların altı ustu derken akşam olsun ve yaptığın hicbir şey ortada yok. Eşim eve gelir elinde telefon yemek ne diye sorar. Herkesin hayatı boyle mi bu mu yani? İnsan bir yandan coğalırken bir yandan nasıl bu kadar yalnızlaşır goruştuğum 3 5 cift aile de hayatımızdan cıktı. Sadece elti gorumce onlar da ancak laf soksun 2.cocuk lafı carpsın. Eşim işten gelir tv izler veya telefonla oynar işyerinde bir sıkıntı olduğunu soyler cocuklarına duşkun olsa da en fazla yarım saat oynar. Butun gun işteyim yorgunum ev kredisi oduyorum her şey benim uzerimde diyor haftasonu bazen ilgilenir. Kilo vermek icin diyetisyene gittim. 11 kilo verdim diyeti bıraktım 8 kilo geri aldım. Ben zayıflasam da mutlu değilim ki evden makyajsız sacları yapılı ojeli cıkmazken şimdi aynaya bile bakmıyorum icimden makyaj yapmak dahi gelmiyor. Evde olmaktan kendimden her şeyden sıkıldım şimdi bir de virus cıktı oğlen cıktığımız bir park vardı o da bitti. Ani ofke patlaması bağırmalarım biraz durmuştu ki eve kapandık 2 cocukla ne yapayım nereye gideyim hicbir şeye yetişemiyorum akşam sadece bir sohbet bekliyorsun bir sevgi gosterisi. Yuzume dahi bakılmıyor. Ev işleri cok nankor asla goze gelmiyor ama nerde bir eksiklik varsa o ortada mesela copleri atmamışsın sen bu yemekte şunu unutmuşsun.Bu kadar evlilik bu mu? İlk bebeği ben cok istedim. Anne olduğumu bir kenara bırakıp eş olduğumu hatırlamak istiyorum değer gormek istiyorum sevildiğimi gormek istiyorum... cok mutsuzum aldığım kilolara da cok uzuluyorum gencliğim gidiyor tutamıyorum. Yığınla kıyafet dolapta duruyor 29 yaşındayım. Yatılı bakıcı tuttuk olmadı cıkardık. Temizliğe bayan gelirdi virus olayından onu da bıraktım cocuklar hasta grip zaten şu an. Hicbir şeyden mutlu değilim Lutfen yardım edin bir bakış acısı gosterin bana evlilikten bir şey anlamadım...
Evlilik..
Hayatın İçinden0 Mesaj
●0 Görüntüleme
-
25-09-2022, 20:01:54
Arkadaşlar merhaba 2017 de evlendim, 9 ay 10 gun sonra kızım doğdu cok zorluk yaşadım annem geldi bir sure kaldı yardım etti gitti. Bebeğim 6 aylık iken 1 aylık hamile olduğumu oğrendim yaptığım test pozitif cıktı evdeydim şok oldum cok ağladım, ilk gebeliğimde 3. Ve 5. Aylarda kanamam oldu işten cıktım evde durdum cok korkmuştum ilk bebeğimdi cunku. 35 kilo aldım. İlk 3 ay bebeği emzirmekte cok zorlandım ağladım goğsum kan icinde kaldı denemediğim ilac kalmadı. En sonunda kendiliğinden gecti. İkinci gebeliği duyan herkes isteyerek mi oldu neden bu kadar acele ettiniz kaza mı diye sordu. Herkes beni eleştirdi ve kınadı ailem de uzulduler ama yapacak bir şey yoktu. Aldığım kiloların sadece bebek ve odemle ilgili kısmını verince biraz kilo vererek şişko halimde 2.bebeğe hamileliğe başladım. Cok uzulmuştum kimseye bir şey soyleyemedim bir sure hamile olduğumu sakladım. Evlenince zaten eskisi gibi arkadaşlarınla goruşemiyorsun bekar olanlarla koptuk evli olanlar da cocuklarımız olunca hastalıklıymışız gibi bizden uzaklaştı. Biz şimdi cocuk duşunmuyoruz dunyayı gezicez kafasındaydılar. Nasıl olsa gelemezsin duşuncesiyle buluşmalara cağırmadılar. Evde bebek bakarken hamilelikle birlikte herkesten uzaklaşıp iyice yalnızlaştım. Eşimin işleri hep yoğundu acilen annemler yakın bir yere taşındık. Bir sure oyle idare ettim. Kilom beni zorlamaya başladı ellerim ayaklarım şişti aynada gorduğum ben değildim yaşlanmıştım kesinlikle. Beni goren herkese hesap verir oldum sanki evlilik dışı bir cocuk gibi herkes benimle dalga gecti. Eşime karşı cok ofkelendim her şey cok hızlı gelişmişti kendime gelemeden bir onlem almadan hamile kaldım. Ondan da soğudum. İhtiyaclarımı yerine zor getirmeye başladım 100 kilonun uzerinde doğum yaptım ameliyathaneye giderken eşimle kavga ettim başka bir konudan o gun yine ondan nefret ettim herşeyin suclusu oydu ve doğumda bile benim cocuğum olacağına inanamıyordum kızımı kapıda bırakıp ameliyata gitmek cok zordu son 2 ay onunla hic ilgilenemedim şimdi bir kızım bir oğlum var cok şukur allah acılarını gostermesin ama psikolojik olarak cok yoruldum. Doğumla birlikte 40ımız cıkınca yeniden taşındık annemlerden uzaklaştık ev almıştık. Zaten annemler de cok gelip gitmedi ev yakın olsa da. Ben her gun 2 bebeği alıp taksiye binip gittim. Oğlene kadar sadece alt değiştirmekle geciyordu. Pijamalarımla akşam oluyordu. Gece zaten uykusuzdum birini emzirirken otekini beşikte salladığım gunler oldu. Eşim de cok yardımcı olmadı babalığa alışamadı. Cocuklarım hemen olduğu icin evliliğimden de bir şey anlamadım. Evliliğin ilk 3 yılında 2 cocukla cinsel hayatım da sacma sapan bir şekilde başladı ve bitti. Şimdi biri 27 aylık diğeri 13 aylık evde butun gun cocuk bakıyorum. Kendini perişan edip evi temizle yemek yap cocukların altı ustu derken akşam olsun ve yaptığın hicbir şey ortada yok. Eşim eve gelir elinde telefon yemek ne diye sorar. Herkesin hayatı boyle mi bu mu yani? İnsan bir yandan coğalırken bir yandan nasıl bu kadar yalnızlaşır goruştuğum 3 5 cift aile de hayatımızdan cıktı. Sadece elti gorumce onlar da ancak laf soksun 2.cocuk lafı carpsın. Eşim işten gelir tv izler veya telefonla oynar işyerinde bir sıkıntı olduğunu soyler cocuklarına duşkun olsa da en fazla yarım saat oynar. Butun gun işteyim yorgunum ev kredisi oduyorum her şey benim uzerimde diyor haftasonu bazen ilgilenir. Kilo vermek icin diyetisyene gittim. 11 kilo verdim diyeti bıraktım 8 kilo geri aldım. Ben zayıflasam da mutlu değilim ki evden makyajsız sacları yapılı ojeli cıkmazken şimdi aynaya bile bakmıyorum icimden makyaj yapmak dahi gelmiyor. Evde olmaktan kendimden her şeyden sıkıldım şimdi bir de virus cıktı oğlen cıktığımız bir park vardı o da bitti. Ani ofke patlaması bağırmalarım biraz durmuştu ki eve kapandık 2 cocukla ne yapayım nereye gideyim hicbir şeye yetişemiyorum akşam sadece bir sohbet bekliyorsun bir sevgi gosterisi. Yuzume dahi bakılmıyor. Ev işleri cok nankor asla goze gelmiyor ama nerde bir eksiklik varsa o ortada mesela copleri atmamışsın sen bu yemekte şunu unutmuşsun.Bu kadar evlilik bu mu? İlk bebeği ben cok istedim. Anne olduğumu bir kenara bırakıp eş olduğumu hatırlamak istiyorum değer gormek istiyorum sevildiğimi gormek istiyorum... cok mutsuzum aldığım kilolara da cok uzuluyorum gencliğim gidiyor tutamıyorum. Yığınla kıyafet dolapta duruyor 29 yaşındayım. Yatılı bakıcı tuttuk olmadı cıkardık. Temizliğe bayan gelirdi virus olayından onu da bıraktım cocuklar hasta grip zaten şu an. Hicbir şeyden mutlu değilim Lutfen yardım edin bir bakış acısı gosterin bana evlilikten bir şey anlamadım...