Bahsetmiştim kimsem yok ailem babam abim kuzenlerim cok parcalanmış bi aileyiz, kucukken ananem beni evde istemezdi diye bende evlenip ayrıldım bide.

Cok şukur işim gucum var
Ama ben cok yalnızım ya sanki iş yerindeki herkes bunu biliyormuş onlarda beni istemiyormuş gibi hissediyorum ozellikle donem donem artıyor.

Erkek arkadaşım var cok mutluyuz izlenimi yaratma duşuncesi bile gecmeye başladı aklımdan. Durduruyorum kendimi. Normal değil bu diyorum yalan hayata inanmak inandırmak ama yaparsam da rahatlayacakmışım gibi hissediyorum.
Parmağımda yuzuk olsa mesela bu kız değer goruyor diye duşunurler gibi hissediyorum. Cunku herkes cift iş yerinde.


Ama sanki alnımda bu kızın kimsesi yok yazıyormuş gibi geliyor.

Lutfen beni doğru yola sevk edin.

Psikoloğum bunun cocukluğa dayandığını soyledi tabiiki

Ah vah etmek değil tabiki beklediğim.
Doğru gercek davranışın bana ne olduğunu soyleyin lutfen