Merhaba KK uyeleri. Şu zor gunlerde hayatımı berbat eden ailemden bıktım yahu. İnsan ana babadan kardeşten bıkar mı demeyin, bıkar. Bunlarla artık uğraşamıyorum. Surekli maddi yuk olmaları bir yana, en ufak bir şeyi bana soyluyorlar. Bıktım, ne lanet bir sorumluluk bu aile. Hayatım zaten berbat, bu mudur olay. Tamam anadır babadır, doğurdun hakkı odenmez de, 30 yaşındayım hep bunların derdiyle mı uğraşacağım...
Atanıp bir an once ayrı eve cıkmam gerek. Kotu durumlarda insan karakterini daha iyi gorursunuz derler ya.. son birkac gundur onu yaşıyorum. Delirttiyorlar beni. Bir de kalabalığız, anne desen elinden iş gelmez, kardeşler soz dinlemez bana inat, baba hepsinden beter. Konu komşuyla kavga eder. Gider arkasını toplarım, kac defa bunlar yuzunden taşındık. Bir babam olacak adam değil ki, kardeşlerim de oyle, bunlar yuzunden yuzum kac defa kızardı ben bilirim. Yıllardır resmen evdeki herkese analık babalık yapıyorum. Aile yaşamından soğudum, evlilikten soğudum, cocuk cocuktan soğudum. Boyle bir durumda olan var mı? Nasıl başa cıktınız?