Merhaba.
bu gunlerde boyle bir konu acacağım aklımın ucundan bile gecmezdi. Daha once de vardı benzer konularım. Ama gectiğini sanmışım. Ah salak kafam.
sizden fikir almak istiyorum. Zira artık aklımın bana yetmediğini duşunuyorum. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum.
size durup da bir olayı anlatmayacağım. Kısaca 7.5 yılımı ozetleceğim. Biraz uzun olabilir.
21 yaşımda evlendim. esimle aramızda 12 yaş fark var. Eşim evin en kucuğu ve tek erkek. Haliyle ablalarıyla hep problem yaşadık. Ayrı bir evimiz olduğunu hic kabullenemediler. Beni sanki oğullarının eşi değil de, evlatlık almış gibi coook şey beklediler benden. 3 yıl sonra yine onlar sebepli gidip boşanma davası actım. Tabi o da karşı dava. Boyle boyle bir ton şey. Sonra 3-4 ay sonra barıştık. Tek şartım ailesiyle goruşmek zorunda bırakılmamaktı.
Ustunden tam 4 yıl gecti. zaman zaman tabiki kavga gurultu koptu. Ama genel olarak onlardan başka en ufak problemimiz yoktu. Ve haliyle cok mutluyduk. Zaman zaman geldiler, biz gittik. Hep bir mesafe oldu aramızda. Ama 1.5 yıl once onlarla bir problem yaşadık. İpler daha da koptu. 1.5 yıldır goruşmuyorum diyebilirim. Eşim istediği gibi goruşuyor konuşuyor. Evimize gelmeyi talep etmiyor kimse. Beni gormemek icin. Ben de davet etmiyorum ne yalan soyleyeyim. Eşimi tek davet ediyorlar kendi evlerine. Zaman zaman da tek gidiyor.
bu sure icerisinde tup bebek denemem de olsa, hem bir cocuğum olmasını cok istedim. Hem de boyle bir evliliğe cocuk getirme fikrinden hep korktum. Ve Allah da vermedi zaten.
az once yaşadığımız bir tartışma bana tumm bu 7.5 yılı sorgulattı. Yaş neredeyse 30. Bana sen onları takıntı yapmışsın, gidelim diyen bir insan var karşımda. Bunun icin evi yıktı bağırışıyla diyebilirim.
şimdi sorum; haksizlık edilen benken, kale alınmayan, bir gun olsun aranmayan sorulmayan, evlere davet edilmeyen veya evine girilmeyen benken neden benim adım atmam gerekir?
cok kırgınım. Oyle boyle değil.illa haklı sebeplerim olduğu gibi abarttıklarım da vardır. Ama bir gun olsun kimse kale alıp konuşmadı. Yanlış anladın kusura bakma denmedi. Cozelim denmedi. Ben 1 yuzumu astıysam onlar 10 yaptı.
Evine gidersem karşımdakiler bak oyle davrandık ki pişman oldu yine ayağımıza geldi diyecekler biliyorum. Ve kendimi tanıyorum. Gururum her şeyden onde gelir. Boyle bir durumda yine kaldıramam ben. Yeni evli değilim ki bir şans vereyim. Belli ki anlaşamıyoruz. Bunun tek yolu illa gidip gelmek midir? Bir arpa boyu yol almamış hissediyorum kendimi. Ve bu evlilik boyle gider mi sizce?