19 yaşında universite sınavına hazırlanan bir kızım ben. Fen lisesi mezunuyum başarılı sayılırım. İstediğim bolumler de oldukca yuksek. Gel gelelim annem 1 yıl mezuna kalmamı hayatımın en buyuk hatasıymış gibi goruyor. Başlarda soranlara gelen sıralamamı azaltarak soyluyordu.( 30 bin yaptıysam 15 bin diyordu mesela) Cok uzucu bu. Mesela naptın niye gitmedin diye birisi sorsa hemen atlıyordu “diş hekimliği tuttu eczacılık tuttu kendisi istemedi” başarı kanıtlıyordu sağa sola guya. Bu da cok kırıcı. O kadar odaklamış ki kendini ders başarısına. Bugun kardeşime bir taktik verecektim aramızda tartıştık, soylemiycem dedim oylesine. “O iyi bir lise kazanmazsa omrum boyunca ağlarım” diyor. sanki hayattaki tek başarı buymuş gibi. Sen doktor olacaksın diyor asla başka bir secenek bırakmıyor bana. Seni doktor gormeden olmeyeceğim diyor. Beni bu konuda robot haline getirdiğini duşunuyorum. Tum akrabalarına ben başarılıyım bakın cocuklarım boyle oldu demek istiyor. Kendisinin bir mesleği yok ev hanımı. Tabii ki bizim geleceğimizi de duşunuyor bundan şuphem yok. Ama bu yaz daha iyi anladım ki cevreye benim istediğim başarıya ulaşamamı soylemeyi kendine yediremedi. Cok yoruldum. Cok sıkıldım artık bu imalarından. Bazen cok normal bi sohbette “keşke şu konuyu şoyle yapsaydım” diyorum. Sıradan bir şekilde yalnızca laf olsun diye ders calışma programımla ilgili bilgi veriyorum mesela. Diyor ki “keşke diyceksek keşke gecen yıl adam gibi calışıp gitseydin tıpa” yemin ederim gecen yıl da başarısız bir sonuc cıkarmadım. Başarı kıstası ya fen lisesi ya tıp. Oğretmenler muhendisler başarılı değil onun icin. Ağlıyorum yine bunaldım. Calışma isteğim de kacıyor boyle olunca. Onun ego tatmin aracı olmak cok uzuyor beni. Beni duşunduğunu de unutuyorum bu anlarda. Of of azcık siz motive edin beni de yeniden calışayım zaten her şey karmakarışık oldu koronadan. Neyse cok uzun oldu ozur dilerim vaktinizi aldım. Sizi cok opuyorum destekleriniz icin şimdiden teşekkur ederim.