Merhabalar, goruşlerinizi merak ediyorum.

Arkadaşlarımın, uyuşturucu kullanmama neden olması yuzunden, hayatım evrildi.

Acıklayacak olursam; din, Allah, ahiret inancı ya da peygamberlere inanc gibi konulardan oldukca uzaktım. Konu din değil ayrıca; sadece bendeki değişim. Saptırılmamasını rica ediyorum cunku konuşacak kimsem yok. Psikiyatrist yardımı alıyorum ancak kısıtlı bir sure, her şey hissedildiği ya da yazıda olduğu gibi anlatılamıyor.

Her neyse o gune donmek istiyorum. Ceşitli halusinasyonlar gordukten sonra bu madde kullanıcılarının bu madde icin ilk kez tabir ettiği ‘bad trip ’ e girdim. Zihnimde intihar etsem dahi o rezil durumdan kurtulamıyordum. Her şey bir donguydu ben sıkışmıştım ve lamı cimi yok, can versem dahi kurtulamıyordum. (Bu esnada intiharı duşunuyorum) Grimsi-mavi bir yere sıkışmıştım (onun dışındaki hicbir şeyi goremiyordum bedenimi, odamdaki eşyaları vs vs) yalnızca leylek gagalı kırmızı, mavi ve yeşil olan bir kuş vardı benimle. Onun etrafında donup durduğumu hatırlıyorum. Gri mavilik, kuş ve ben. Cıkış yok kalakaldım. Annem, babam, babanem ve kız kardeşim dahi yok, yok aklımda. Sadece bitmeyecek diye duşunuyorum. Bitmeyecek ben buraya saplandım, zamanın bu anına sindim. Kurtulamayacağım. Dua etmek geldi bir zaman sonra aklıma. Allahım lutfen dedim, lutfen. Secdeye kapandım yalnızca lutfen diyebiliyorum. Bağırmak istiyorum icerde ailem var. Kendimi dovmek istiyorum. İcerde ailem var bu bilincteyim. Bu bilincte olduğum icin şukrediyorum. Halen biraz duşunebiliyorum. Benimle misin diye soruyorum kendime? Benimleyim evet biraz benimleyim. Hayır seninle değilim cevabını duysam, kafamı masamın sivri koşesine vurup kendimi olduresiye dek durmayacağım. Biraz etrafımın farkına varmaya başladım. Odamdayım. Ailem icerde pazar sabahı annem şimdi kahvaltı hazırlayacak ama uyumam lazım. Yorgunum. Hayır uyku tutmuyor. Gozumu kapattığımda dongu yeniden başlıyor. Kocaman carklar donuyor gozumun onunde. Meğer her şey bir duzen icindeymiş her şeyi duzene sokan biri varmış. O carklar calışıyor, zaman aleyhime işliyor. Balkona cıkıyorum, saati bilmiyorum. Kardeşim uyanmış. Uyanır hep yanıma gelir gozleri kafası kadar, git diyorum sadece git lutfen. Kızıyor bana gidiyor. Balkona cıkıyorum. Ben evde duramayacağım. Bunaldım deyip cıkıveriyorum. Dışarda her şey garip tum bu insanlar n ’apıyor? Hayat bu kadar değersizken napıyorlar. Kafamda onca duşunce hicbirini tutamıyorum. Annem arıyor. Kızıyor. Anne diyorum iyi değilim. Hala kızıyor. Korktuğunu hissedebiliyorum ama kendim icin daha korkuyorum daha cok korkuyorum. Aklım gitmesin diyorum. Aklım hicbir yere gitmesin. Uyumam lazım 36 saattir uyumadım. Babanemin sıcak teni geliyor. Babanem beni kurtarır. Gidiyorum. Bu hal ne diyor buyukbabam. Evdekilerle tartıştım buraya cağırırdım der misin? De lutfen. Diyor. Hızlı bir şekilde giriyorum yatağa. Bir şeyleri yapıyorum beynimde halen yıkılıyor. Ben bunu aşamayacağım diyorum. İntihar bile kurtarmıyor beni. Biraz zaman sonra nasıl oldum uyudum. Uyandığımda annemin telefonuyla yemek yemeye cağırılıyordum. Buradan gitmek istemiyorum ama annem endişeli gitmem lazım. Bir şekilde gidiyorum. Onlarca kez halimi beğenmediğiyle ilgili soyleniyor. Umrumda değil, aklımdan şuphe ediyorum. Bir kısmını bıraktım cunku bir yerde. Sonraki birkac gun naptığımı bilmiyorum dahi. Kardeşime, erkek kardeşime acıkladım. Cunku olmayacaktı başaramayacaktım. Kardeşim hastane, polis işleriyle uğraştıktan sonra anneme acıkladım her şeyi. Yanımda olmayı secti. Bana sahip cıktı her şey duzelecek dedi. Sacımı okşadı.

Bundan sonra benim yeni bir yaşantım başladı. Dunya malının değersizliği, insan kalbini kırmanın sefilliği. Ahiret inancım pekişti. Daha iyi bir insan olmaya calışma, asla bilincli hata yapmama kararı aldım. Doğrudan yana olmaya, iyilikten yana olmaya karar verdim.

Bu forumda bilmiyorum boyle bir insan var mıdır? Ama en azından, yorumlarınızı merak ediyorum.