Gercekten uzuntuden gunlerdir icim icimi yiyor...
Ben 33 yaşındayım, eşim 42. Mutlu bir evliliğimiz var 3 senedir, ben cocuk istediğimi dile getirmezsem tabii ki.
Eşim bin kere olcer tartar, bir kere hareket eder. Ama 42 yaşına gelmiş bir adam da 40 senedir olcup tartarsa, cocuk hasretiyle yanıp tutuşan eşini deli eder.
İlk goruşmeye başladığımızda cocuğa sıcak bakmadığını belirtmişti, 37 yaşındaydı o zaman. Ben de cocuk istiyorum o zaman devam etmeyelim dediğimde yalvarıp yakarıp ne olur devam edelim ben senle cocuğa da sıcak bakarım demişti.
Bunu demeseydi yemin ederim zorlamazdım, ısrar etmezdim. Ama ben ona en başında dedim... cocuk yoksa ben de yokum diye.
Evimiz arabamız her şeyimiz var, nerdeyse tum dunyayı dolaştık 3 senede. Mutluyuz, seviyorum onu. Ama elim boğrumde yavrusuz kalakaldım.
Bir dunya kavga ettik yine bu akşam. Şimdiki bahanesi corona var hamile kalsan nasıl doktora gideceğiz. Sanki normalde istiyordu da şimdi corona olunca istemedi...
Ne incelik...
Ailemdeki kadınların hepsi 35inden sonra ureme organlarıyla ilgili sorun yaşadı. 2 senem var belkide. Doğal yolla hamile kalabilir miyim onu bile bilmiyorum, doktor sorun gozukmuyor diyor ama denemeden bilemeyiz ki...
Acık acık dedim bu akşam. Ya senin nazın bitene kadar ben cocuk sahibi olamayacak durumda olursam ne yapacaksın? Bu vicdan azabıyla yaşayabilir misin?
Susuyor...
O sustukca ben kendi kendimi yiyorum...
Beni seviyor biliyorum ama... Ben artık soğuyorum...
Arkadaşlarımın bebekleri oldukca koklamak icin peşlerinden koşmaktan yoruldum... Ve cocuk ne zaman diyenlere cocuk hasretiyle yanıp tutuşurken bizim icin daha erken şu an istemiyoruz demekten.
Kimsenin yapabileceği bir şey yok, sadece icimi dokmek istedim. Helal edin hakkınızı...