3 senelik evliyim ama sanırsınız ki 30 senelik evli,emekli ciftler gibiyiz.Hoş,onların bile bizden daha fazla paylaşımları vardır,ne de olsa yaşanmışlıklar vardır.Bizde doğru duzgun yaşanmışlıkta yok. En iyisi biraz detaya gireyim.Nereden başlayacağımıda bilemedim şimdi..

Biz eşimle mesafeli bir flortten sonra evlendik. Mesafe derken,farklı şehirlerdeydik. Onumuzde iki secenek vardı;ya evlenip beraber yaşayacaktık,ya da ayrılıp farklı yol cizecektik. Velhasıl, evlendik ve ben farklı bir ile geldim.Epey sure işsiz kaldım. Eşimden başka goruştuğum kimse yoktu. Fanusta yaşayan balık gibi akşamları onun gelmesini bekliyordum. Bu boyle 2 sene kadar surdu.Ben uzaktan eğitimle yuksek lisans yaptım bu arada.Yine işe başvuruşlar ve yine kabul edilmemeler..Yalnız yaşamaya alıştım nihayetinde.

Bu sure icinde birkac kursa gidip aktivitelere katıldıysamda hicbiri cevre yapmak adına pek bir işe yaramadı. O ortamda insanlarla 3-5 laf ederseniz ediyorsunuz,o kadar. Sonrası gelmiyor. Zaten herkesin yaşadığı sorun bu değil mi; guvenilir ve kafa dengi arkadaşlıklar kurmak.. Daha doğrusu kuramamak...Neyse. Zaten artık asosyal, sosyal fobi yaşayan biri oldum cıktım. Bir de evlendiğimden beri surekli hastalıklarla uğraşıyorum. Hep bir yerimde birşey cıkıyor. Resmen hastaneye taşınsam yeri yani.

Eşimle başından beri normal bir cinsel hayatımız yoktu.Vajinusmustum. En sonunda yendim,bu seferde ne eşim tarafından ne benim tarafımdan herhangi bir cinsel istek olmadı. Birbirimize karşı cinsel ilgimizi başlamadan bitirdik sanırım. Psikolojik yardım aldım, yaşam kocunada gittim ama bir arpa boyu yol alamadım. Yine aynıyım.

Eşime gelince; inanın cok ama cok iyi biri. Evet, cok yakışıklı biri değil. Hatta evlenirken bazı arkadaşlarım "sana hic yakışmıyor" tarzında ustlerine vazife olmayan laflar etmişlerdi. Oysaki o beni inceliğiyle,saygınlığıyla,hayat vizyonuyla etkilemişti.

Cok şukur; benim bir dediğimi iki yapmayan,hatta bana benden bile iyi davranan, her konuda bana karşı son derece toleranslı,sabırlı,anlayışlı bir eşe sahibim.Hayata bakışı olsun,fikirleri olsun son derece taktir edilen biri.
Bir kez olsun bana el kaldırmayı bırakın, hakaret bile etmemiştir. Keza bende oyleyim.
Birbirimize karşı hep saygımızı koruduk.Elbette ufak tefek atışmalar,didişmeler oldu ama şiddetli kavga 1-2 kez olmuştur;onda da yine saygıyı elden bırakmadık.

Kişisel tercihlerimize ve alanlarımıza mudahale etmedik. Zor gunlerimizde bile beni mutlu etmek adına herşeyi yapar. Gelirimiz cok ust olmasada, cok şukur bize yeten bir gelirimiz var.Saygın bir işi var.Evine bağlı,eldekilerini evine ve bana harcayan biri. Buraya kadar herşey normal...

Gelgelelim paylaşımlarımız cok az. Heyecan yok. Ortak paylaşımlar coğunlukla yok..Ne bileyim, kimileri oyle bir anlatıyorki sanki hep sevgililermiş gibi surekli şamata,gırgır,romantik edalardalar...Ya atıyorlar ya da biz cok cabuk birbirimize karşı olan heyecanı ve ilgiyi kaybettik. Coğunlukla o Tv başında, ben bilgisayar başında. Bunun gibi coğu konuda ayrı takılıyoruz.

3 gundur yurt dışında; bu hafta ici gelecek. Ben sanki onu hic ozlemedim...Sanki o da beni pek ozlemedi...Ama bir de birbirimize olan alışılmışlık var...Off,bilmiyorum. Ne zaman sorsam, ilgisini kaybetmediğini,beni sevdiğini soyluyor.Ama birşeyler eksik oysaki. Son zamanlarda bıdı bıdılara da başladık ufaktan...

Sormak istediğim, tum bunlar evlilikte normal mi? Coğu evlilik boylemi?
Bazen keşke evlenmeseydim dediğim oluyor.
Bazen de "evlenmeseydim ne yapacaktım, onla flort bunla flort nereye kadar" diyorum.
Huzurlu bir evliliğim var ama mutsuz gibiyim. Eşim var,ama coğu yaptığım faaliyette tekim.Her şey sıradan ve rolantide sanki. Kendimi ayrık otu gibi hissediyorum.Sıkıldım.

Benimle fikirlerinizi paylaşırsanız sevineceğim.Ayrılmalımıyım,yoksa evlilik denilen şey bu mudur yani?
Bu arada,elbette evlenirken her gun evde rodeo yapmayı beklemedim Fakat biz herşeyi cok cabuk mu tukettik sanki..Hemde başlamadan.