Biliyirsunuz sokaga cikma yasagi var. Son gunlerde cok bunaldim
Ailem benden hic memnun değil. Hep başkalarıyla kıyaslanarak buyutuldum. Tabi haliyle ozguvensizim Kucukluğumden beri baskıyla buyutuldum. Hem ailem hem akrabalarım... Ev işi yaptım yapmıyorsun dediler. İyi bir insan oldum cehenneme gideceksin dediler. Ailem ibadet konusunda baskı yapiyor. Baskı yapmayın dediğimde baskı yapmıyoruz diyorlar. Halbuki annem ve akraba baskısıyla kapandım. Acılmayı duşundum ama Allahtan korktuğum icin vazgectim
Gecen seneden beri antidepresan kullanıyorum. Psikologla goruşup akrabalarımın yaptıklarını anlattım. Doktir bana "Sen ne kadar terapi gorsen de ise yaramaz. Cunku seni bu hale getiren akrabaların. Onların tedavi olup kafa yapılarını değiştirmeleri gerek" dedi.
Ne aşkta ne de arkadaşlıkta şu yaşıma kadar duzgun biri cıkmadı karşıma. Yalnızlıktan o kadar bunaldim ki. Artık aşktan ve erkeklerden nefret ediyorum.
Universiteye bu sene başladım. İlk donem cok calışmama rağmen haksizlik yapan hoca yuzunden ortalamam 2nin altına duştu. Eğer 2ye cikaramazsam seneye secmeli ders secemeyecegim
Hayat bana karşı neden bu kadar adaletsiz? Kotuler o kadar mutluyken ben neden mutlu olamıyorum? 40 gundur evdeyim patlama noktasına geldim artık