Herkese merhaba. Ben ve cocuklarım 1 aydır evden cıkmıyoruz. Evime de kimseyi kabul etmiyorum(evet hala gelmek isteyenler var ) Market ihtiyaclarımızı eşim hallediyor. Cocuklarımin artık psikolojisi bozuldu. Dışarı cıkmak istiyoruz diye feryat figan ağlıyorlar. Bizde hal boyleyken sitemizde cocuklar bisiklete biniyor, top oynuyor vs. Benimkiler de balkondan bakıp anne bak onlar cıkmış işte diyor ve acıklayamıyorum. Az once de bir arkadaşımla konuştum. Halasını dayısını falan iftara cağırıyormuş. Ne var canım onlar da biz de 1 aydır evden cıkmıyoruz, risk yok diyor. Soyleyin bana ben bu karantina meselesini cok mu abarttım? Cocuklarıma boşuna eziyet mi ediyorum? Sizde durum ne? Delirmek uzereyim