Aslında yillar icinde donup donup buraları takip ettiğim olmuştur ama hicbir şey yazmadım. Şimdi uye oldum. Biraz uzun olursa kusura bakmayın. Derdime care aramaktan cok icimi dokmeye ihtiyacım var sanırım...
Her şey ust uste geliyor sanki. Belki size gore dert olmayacak bunlar ama neyse...

26 yasindayim hatta nerdeyse 27. Hayatimda hic biriyle olmadim. Bu benim tercihim değildi. Cok ciddi anlamda kimse beğenmedi beni. Hep arkadaslarim, akrabalarimin hayatindakilere şahit oldum ama ben kenardan izleyen ve "sevilmek nasil duygu? Elele tutuşmak, seni dusunen birinin olmasi nasil bir şey?" diye duşunen oldum. Bu o kadar canimı yakıyor ki...Herkes hayatina girip cıkanlardan bahsederken oylece sessizce izlemek
Kac yıldır kpss ile uğraşıyorum. Calışmıyor da degilim. Biliyorum ama sinava gelince hic calışmamış gibi puan alıyorum. Bu yasta herkes iş sahibi iken ben gecici bir iş haric hep evdeyim. Ailem bana bir kere dert etmemistir bunu ama bazen de sorguluyorlar.
Sosyal bi cevrem de yok şu ara zaten. Liseden vs hic yakin arkadaşım yoktu. Universitedekiler hep uzakta
En buyuk ve beni kahreden derdim ise annem ve babam. Babam birkac ay once olumden dondu (kalp) ve hÂl sıkıntıları var. Ne olacak bilmiyoruz. Tam o olru derken annem de ameliyst oldu o da ağrılar cekiyor her gun . Psikolojim yerle bir oldu . Her gun ağlıyorum, babama bir şey olacak korkusu, gelecek korkusu,yalnızlık hissi...Bana destek verecek kimsem yok şu an zaten hep evdeyiz. Annemle babama karsi guclu durmak zorundayım. Yuzumde stresten yaralar cıktı . Hatta stres kaynakli reflu oldum. Tekrar kpssye hazırlanmaya calışıyorum ama kafami da veremiyorum. Yarin babamin doktoru ile gorusmemiz var ve ben korkuyorum...Siz her şey boyle ust uste geldiği zaman ne yapıyorsunuz ? Ben hic iyi değilim cunku. Burada kafamı dagitabilirim sandim ama akşamın o sıkıntısı coktu uzerime...