Kucukken sen kız cocuğusun, onu yapamazsın, bunu yapamazsın diyorlardı. 30lu yaşlardayım hala beni hizmetci olarak goruyorlar. İkisi de eğitimli insanlar halbuki. Babam ağabeyimin ustune gizliden arsa aldı, ev yaptırdı. Bana da krediyle ev aldık, ben de para verdim. Ama ağabeyimin ustune olan daha değerli. Mantıklı olan ikisinin değerini ikiye bolmekti.

Babamın 'şurayı supur, şunu yap' tarzı emirvari konuşmalarından hic hoşlanmıyorum. Hizmetci gibi goruyorlar beni. Şu an işsiz olduğum icin aynı evdeyiz. Onceden ayrıydım. Calışırken de babam para istemek icin arardı beni. Normalde hal, hatır sormak icin aramaz.

Annem de kız olsun camur olsun. Hastalandıkların ben bakarım, ağabeyim bakmak tarzında konuşup duruyor. O da cocuğu değil mi? Gercekten kendi aileme karşı sevgim azaldı. Sizlerde durum nasıl? Olsun o anne, baba, başımızda olsun mu diyorsunuz? Nefret etmem normal mi?