*Merhaba herkese. Oncelikle belirtmeliyim ki uzun olabilir. Benim bircok farklı konuda goruşlere ve dertleşmeye ihtiyacım var. Ben uc yıllık evliyim ve 1.5 yaşında bir kızım var. Eşimde bende kamuda memuruz. Evlendikten sonra belli bir sure ayrı yaşadık tayinim cıkmadığı icin. Bu sure icinde de planlamadığım şekilde hamile kaldım. Ve hamileliğimin buyuk bir kısmını eşimden ayrı bir şekilde tek başıma gecirdim. Neyse şimdi eşimin yanındayım ancak kendimi cok fazla yalnız hissediyorum. Doğum yaptıktan sonra eşimin hicbir desteğini gormedim. Lohusayken eve gelmemek icin surekli arkadaşları ile plan yapıp gec saatlerde geliyordu. Geldikten sonra da iki dk oturup işe gideceğim diye uyuyordu. Tabikide bizden ayrı bir odada. Eve gelince kızımı zorla kucağına verirdim ilgilensin sevsin biraz diye. Ama hem bana karşı hemde bebeğine karşı cok soğuktu. Zaten lohusa psikolojisi var ustune birde boyle soğuk ve ilgisiz olunca her gece ağlardım. Hatta duşundukce yine ağlarım. O gunlerde gecti kızımda cok şukur biraz buyudu. Ama eşimin ilgisizliği ilk zamanlardaki kadar olmasa da devam etti ediyor da. Arkadaşlarına cok fazla değer verir. Cok fazla sayıda da goruştuğu arkadaşı vardır. Arkadaşları yuzunden de cok sorunlar yaşadık. Eve gec saatlerde gelmesi surekli arkadaşları ile goruşmesinden dolayı bizi ihmal etmesi ve daha bircok şey. Kavga da ettim evide terkettim ama bir turlu duzeltemedim. Yine aynı şekilde devam etti. Ha hafta sonları ya da iş cıkışları bizde bir şeyler yaptık yapmadık diyemem bir yerlere gittik eğlendik yedik ictik gezdik olması gerektiği gibi Ama ben artık kendimi sadece para kaynağı ve yatak arkadaşı olarak gorduğunu duşunuyorum o hale geldim. Farklı bir konu da ev aldık onun odemelerini yapıyoruz. Benim aldığım maaş tamamıyla borca gidiyor. E haliyle borclandık birilerine. Ancak ben cok sorun etmiyorum bir şekilde odenir diyorum. Ancak eşim en ufak bir şey istediğimde buna şu kadar borcum var şuna şu kadar borcum var diyerek engelliyor. Kendim ondan habersiz bir şeyler alıncada ilk once bir şey demiyor sonrada burnumdan getiriyor. Bana surekli şunu şoyle kullan şu kadar kullan musluğu cok acma diye uyarılarda bulunuyordu. Sanki kocam değilde başka bir şey gibi oldu. Mutfakta kullandığım yağın miktarına kadar karışıyor artık cıldırıyorum. Benim ne hissettiğim ne duşunduğum ne istediğim onun icin onemli değil. O kafasında bir plan yapmış benimde ona uymamı istiyor her konuda bu boyle olsun istiyor. Harcamalar onun istediği şekilde olacak. Arkadaşları ile istediği zaman istediği kadar goruşecek bende eve gelince onu guler yuzle karşılamamı evin her daim temiz ve duzenli olmasını ve şimdi aklıma gelmeyen bircok şey. Ya alıp karşıma konuşamıyorum cunku surekli beni sende şoyle yapmıştım bana şoyle soylemiştin diye uste cıkmasından bıktım. Konuşmuyorum artık. Belki konuşsam anlayacak ama icimden gelmiyor. Bana yaklaşmasına bile tahammul edemiyorum kendimi uzak tutunca da o da uzaklaşıyor daha da soğuyoruz birbirimizden. Bilmiyorum sevgililik ve nişanlılık doneminde de onun hataları yuzunden cok uzuldum zamanlar oldu onları da hatırlatıyorum ve surekli benden ozur dilesede kopek gibi pişmanım da dese icimi soğutamıyorum. Yapmamam gereken bir şey belkide gecmişi surekli gun yuzune cıkarmak ama elimde değil. En ufak bir tartışma da ayrılmayı aklımdan cıkaramıyorum hatta ruyalarımda surekli ayrıldığımızı gorur oldum ve beni fazlasıyla etkiliyor bu ruyalarım. Psikolojim bozuldu. Kendim olmaktan cıktım surekli mutsuz biri oldum resmen. Kendimdende eşimdende nefret eder oldum. Ona gore ise borcumuz dışında buyuk bir sorunumuz yok. Yani ortada kendi acısından duzeltilecek bir şey yok. Ama sorarsan benim bir suru yapıp yapmamam gereken şeyler vardır. Ben ne yapacağımı bilmiyorum nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum ama kendimi cok ezik, cok yalnız hissediyorum. Bir derdim olduğunda konuşup dertleşebileceğim bir eşim yok maalesef hicbir şey paylaşmak gelmiyor icimden. Bir evlilik boyle olmamalı değil mi?