Bundan 1 bucuk ay oncesine kadar evime gidip duzenimi kurmak istiyorum aile evinden sıkıldım diye dertmiş gibi aptal aptal yazarken şimdi ki hislerim neyin nesi şimdi?
15 gun sonra evime gececeğim Allah nasip ederse ama yureğime bir yumruk oturdu sanki derinden.
Bu karantina beni onlara oyle ısındırdı ki sanki ciceklerim gibi her gun sevip sulamaya ozen gosterir gibi bakmaya doyamıyorum onlara. Babamın sac tıraşını yaparken benimle vakit gecirdiğinde ki sevincini, annemin omuz cilvelenip gulucuklerini gordukce, ben sensiz ne yapacağım sozlerini duydukca icim gidiyor.
Meğer ne cok ihtiyacımız varmış bu karantinaya...
Boyle annemin o dizine yatıp onun tum derdini dinleyip rahatlatan onu gulduren benken, benden ayrıldığında ne kadar uzuleceği gozumun onune sere serpe duşuyor. En değerli varlık olan anneden ayrılmak, onun o goz yaşlarını şimdiden hissetmek icimi yakıyor.

Geciyor mu bu his ? Kolay oluyor mu onlarsız yaşama alışmak ?

Rabbim butun anne-babalara uzun hayırlı omurler versin İnşALLAH.


Umarım sizleri darlamamışımdır. Biraz dokulmek istedim akşam olunca boyle işte insan biraz duygusallaşıyor.