taciz, tecavuz, şiddet, boşanmıs bir ailenin cocugu oldugum icin aile tarafından istenmeme, hakaret, beddua, evden kovulma
yıllarca sessiz sakin bugunlerin gececeğini bir gun biteceği umidi ile yaşadım.
Yeri geldi cok dua ettim, yeri geldi kişisel gelişimime adadım, bakış acımı değiştirdim neysen o olursun ne duşunursen o olur dedim. Olduramadım.

Değişmedi. Ailemle goruşmuyorum 8 ay kadar oldu. Kimsenin umurunda değil. Hani 8 yıl daha goruşmesem de boyle olur.

30 yaşımda en guzel zamanlarımda artık gucum bitti. Her sabah gune gulumseyerek yeni umutlarla başlıyorum bir sure idare ediyorum. Sonra bir kare goruyorum kardeşine sarılan abla, annesi ile yuruyen kız, pazarda alışveriş yapan aile. Yada arkadasımın ailesinin arayıp ne zaman geleceksin demesi. PAtronla kavga eden arkadasımın sevgilisini araması.

O zaman dağılıyorum ama sadece icimde. Keşke bir şeyler farklı olsaydı.

Cok zor bir gun gecirdim iş yerinde eve geldim yastıga sarılarak oturdum sarılacak kimse yok. Yaşamak istemiyorum. Şiddet gorurken keşke bir yerime bir sey olsa da birine bir sey anlatabilsem biri gorse derdim kızarıklık bile olmazdı. Bi 30 yıl daha bu şekilde yaşayacak gucum yok.

Gecer mi bir gun iyi olur mu her şey. İcinizi kararttıysam uzgunum ama burdan baska yazacak anlatacak yerim yok.

İnancımı kaybetmeye başladım. Biliyorum bu da bi sınav ama ben artık Sevdiğimden cok sevilmek istiyorum.