Biliyorum coğunuz belki ilk satırları okuyup,ilginizi cekmediğim icin sayfadan cıkıp gideceksiniz.Bilmiyorum oylece tum samimiyetimle paylaşmak istiyorum. Buraya defalarca konu actım ben 2018 haziranda universiteden mezun olup koyume geri donmuştum. O gun bugundur 2 tane yatağa bağımlı hastamız vardı.Biri babanemizdi(alzheimer,parkınson,demans) hastasıydı ancak bilinci oldukca acıktı. Oyle bir şeydiki her gun inlerdi belki saatlerce sonra susardı.. bazen 3 gun bağırmazdı. Dedemiz cok sakin o sadece uyuyor. Babaneme yeri geldiğinde cok kızardım kac kez bağırmışımdır belki.Ancak sonra gonlunu alırdım.Yatan hastaydı bir kere isyan bile ettiğim olmuştur bıktım artık bezınden vs diye. Ama asla yemeğinden bezinden temizliğinden feragat etmedik sadece bağırdığı icin isyan ettiğim oluyordu. Oysaki cok seviyordum nede olsa 23 senem onunla gecmişti. Babanemi 10 mayısta kaybettik Yemeğini yedirdim yatırdım hic bir şey yokken oylece vefat etmiş odada.Hepimiz evdeyken nasıl duyamadık Sizce bu nasip işi mi Neden duyamadık neden yanında olamadık? Dun ruyamda gordum mezarından tekrar yatağına gelmiş bana cok guzel olduğunu soyluyordu. Babama bağırıyordum sesim cıkmıyordu. Annemi de almış yanına gitmişti. 2 senedir fazla derslerime calışamadığımı buradada yakınarak anlatıyordum. Babanemin sesine o kadar alışmışım ki 7 gun oldu hala kendimi toparlayamadım. Aklıma geliyor Eylulde KPSS var. Sanırım bu senede başaramayacagım. Surekli evdeyim aklımdan cıkmıyor. Vicdanım rahat ama keşkelerim var. Yani keşke her gun sabrımı korusaydım diyorum. B surecte illaki sizlerden bazılarınız yakınlarını kaybetmiştir. Zamanla unutulacak mı yoksa acısı ve keşkeler bir koşede her gun kendini hatırlatacak mı. ? Şimdiden teşekkur ederim