Merhabalar..
Benim kimine cok iyi, kimine de belki kotu gorunebilecek bir derdim var.
Nerelerden başlasam bilemiyorum. Ama icimdeki alev sayesinde, ne gozumdeki yaş ne de mutsuzluğum dinmiyor.
Uykusuz bırakan, zor nefes aldıran şu durumdan cıkış yolu arıyorum..
Oncelikle evliliğim 2 sene dolmadan bu benim 3.cu taşınmam olacak..
İlki cahillikti guzelliğine buyukluğune aldandık biraz da pahaliydi ama evin, manzaranın guzelliği bizi buyuledi oturduk. Tabi 3 bucuk ay dayandım. Ben 5 - 6 sene kadar babasız yaşadım. Ayrıldılar hemde en ihtiyacım olduğu zamanda. Bosandiklarinda once ilkokul 1inci siniftim. Baristiklarinda ortaokul.. Ve aile kavramı, sıcaklığı gormedim. Şuan da 25 yaşındayım. 23 yaşında evlendim.. Nasıl anlatılır tam bilmiyorum. Cok uzun şimdiden ozur diliyorum..
Evliliğime 2 gun kala başladı korkular, napıyorum demeler.. Hele almaya geldiklerinde, o davul sesini duyduğumda başladım ağlamaya daha erken, cok erken dedim icimden.
Annem at sozu vs deseydi onceden hic beklemezdim.. Cok ağız yokladım ama beni cok istekli verdi.
Bu arada sevdiğimle evlendim yanlış olmasın.. Fakat belki yaşadığım travmalarimdan oturu olsun yada o yaştaki eksiklikten mi bilmem. Psikolojimde normal değil, olmadı da.. Hep ilgiye sevgiye muhtac oldum.
İcten ice herşeyi taktım, ofke, bunalım, ağlama krizi, caresizlik derken. Ben annemden hic ayrılmadım. Halama kalmaya gitsem ozler geceleri ağlar ağlar dururdum.
Donerdim..
Ve 2. Taşıdığım ev buyuduğum şuan annem ve babamın karşı blogu..
Ve bazı sebeplerden dolayı, yurume 20 dk arabaylan 3- 5dk mesafesi olan bir eve, aslında kendi evimize gececeğiz. (ev sahibimizin sorunlu, ukala ve 1 seneden fazla burda olmama rağmen defalarca bizi strese soktu satmaya kalkıştı biz icindeyken ucuk bir rakam kira ilanı acılmış tesadufen gordum. Şok olduk. Ve kendi evimiz tadilat isteyen bir ev aslında eşyalarım uymuyor vsbdiye birde bağımlılık sorunum var.
Alıştığım şeyler, yerlerden asla vazgecemiyorum.. Alt ust oluyorum. Ama evimizi yaptırıp oturursak kira derdi yok extra arabimizi alıp yatırım olarak kira yerine onu oderiz dedik. Eşim herşey cok guzel olcak diyor. Allah razı olsun ondan beni uzmez.
Ben ağlıyorum surekli diye uzulur tamam burdayız der. Sadece bugun ben artık 4 gundur ağlıyorum diye sinirlendi evlendin artık annenin dibinde nereye kadar sen anne olcaksin neredeyse cocuk değilsin bu buyuk bir sorun diye sesini yukseltti. Oda niyeti kendime gelmem icindi..
Tamda bu nokta benim canımı yakıyor. Ben kopamıyorum, bulaşık yıkarken karşıdan annemi babamı kardeşimi goremicek olmak. Oturduğumuz şuanda ki site bildiğim tanıdığım ve samimi olduğum kişilerden uzak olmak.. Hadi sıkıldım gece 1de bile x ablaya kahveye gidiyorum diyip dertleşmek bile pahabicilemez.
Sanki diri diri gomuluyor gibi hissediyorum..
Boğuluyorum duşundukce.. Eşimde araba alıcam sana direk istediğin zaman gidersin, gideriz yine dedi. Ama bilmiyorum..
Ben arada kaldım cok kotu cıkmazdayim.
Ailemden biraz uzak kalmam bana işkence gibi geliyor. Bunun ustesinden gelemezsem bana, eşime hayat zindan olur. Evliliğim mahvolur.. Ben bu sorunumla basedemiyorum
Oysa annem cok kırıyor beni bazen, ve bazı şeylerini unutamıyorum da. O anda bile icten ice anne diye ağlıyordum. Ben galiba eksik yıllarımı hic yaşamamış gibi şuan hala 7 yaşında kaldım..
Buyumem lazım, eşim cok haklı..
Ben buradan giderken nasıl gidicem, eşyamı nasıl toplicam anneme nasıl veda edicem ben napcam bilemiyorum. Bir cok gurbetten gelen var aynı yaşta olduğum, onlara super gucu varmış gibi bakıyorum. İmreniyorum da..
Sorunum gercekten cok buyuk bana gore.. İcimde cozemediğim bir cok şey var.. Ve annemde icten ice mutsuz belli etmemeye calışıyor olsada ben kahroluyorum.. Ne yaparsam yapayım her secenek bataklığa cekiyor beni..
Sadece icimi dokmek ve sizin değerli onerilerinizi almak istiyorum.
Bu yaşıma kadar hep yaralar ile geldim.. Ama artık gucum yok strese, uzuntuye.. Ev sahibimiz de tanıdık ama guzel bir kazık yiyoruz ondan.. Ben bu evde boyle ne uyku ne yeme icme ne huzur hic birini yaşayamıyorum.. Diken uzerinde oturuyorum. Ve ne yapıcam bilmiyorum lutfen bişeyler soyleyin, yalvarırım...