yoruldum guzel ablalarım. Ailem cok baskıcı bi aile ozellikle babam. Bazen aşırı yorulduğumu hissediyorum. 17 yaşındayım. Babam bir cok şeye karışır. Arkadaşlarımla gezmeme cok az izin verir. Surekli baskı yapar kıyafetlerime ibadetlerime. Ama beni asıl yıpratan şey gecmiş. Babam gecmişte bana cok tranva yaşattı. Daha cok kucukken intihar dusunuyordum. Daha da kucukken inşallah ben başka ailenin kızıyımdır diye dua ediyordum.
Benı doverdi tehdit ederdi tamama bunlarda bir şey yok ama en kotusu ise bu olaylar tamda gulduğum en mutlu olduğum anda birden aklıma gelip buz kesiliyorum. İcimden sanki bir şeyler kopuyar .şu yaşımdayım halen gurumu incitecek şeyler soyler hatta hakimi fazla savunmam dover. Bende hep icime atıyorum susuyorum. Bazen cok yorulmuşum hiseviyorum. Cok hakli olduğumu bilsem bile susuyorum. Hatta okulda bir olay olduğunda fazla susuyorum. Kendimi bazen savunmaya cekiniyorum(ozguvenle ilgili bi problem olduğunu sanmıyorum ). Karşı cinse ilgim sifir. Cunku biliyorum ki beni bir yerde biriyle gorse oldurur. Normal erkek arkadasım bile olsa cok cok kizar yan yana gorse.
Cok aşırı dar goruşlu bir insan ben oyle değilim. Bazen cok soyleniyor. Aşırı patavatsız. Neye kızıp neye kizmayacgina karar veremiyorum.okuyup başka şehire gidip kendime cok guzel bir hayat kurmak istiyorum ama moral motivasyon 0. (HA aklıma gelmişken bir anımı anlatayım bir kere bizi aile piknigine bırakacak halamlar falan arabada kuzenlerim falan dedi Ayşe makyaj mi yaptın hic bir şey demedim halam abi ne olmuş genc kız valla doverim dedi ki normalde aşırı olmadığı sureme makyaja bir şey demez sırf orda laf olsun diye oyle dedi ben orda genc erkek kuzenlerimin yanında kendimi cok kotu hissetim piknik boyunca ağladım o zaman kadınlar kulubu acmaya calıştım olmadı kısmet buguneymiss)