Merhaba kızlar! Daha once bir konu acmıştım buna benzer, (bakabilirsiniz) yanii konu annem, 28 yaşındayım yurtdisindayim, evli iki cocuklu. Yani ne desem bilmiyorum gun gectikce hayattan ve insanlardan soğuyorum, tek kızım kardeşim yok yani derdimi paylaşacak. Surekli bir eleştiri aşağılama alttan alttan laf sokmalar ustelik eşim hepsine şahit nerdeyse bir senedir evime gelmez. Guya ben onu kovmusum bir senedir onun kinini guduyor hayır canı isteyince iyi davranır cani isteyince tersler. Gecenlerde oğlumu almaya gitmiştim yanına (hafta sonları yanında kalıyor) laf arası eşimi eleştiriyor hayır eşim de Allah var hic saygısızlık yapmadı bugune kadar, en son bana ailesinin turkiyede ki yeğeni ve erkek kardeşi olduğunu soyledi. Benim ailem benim evimin iciymis. İllaki oyle ama yani bu soylenecek laf mı. Yani ergenliğim den beri ezildim asaglandim babamla surekli kavga ederlerdi evde kufurler ucusurdu, beni surekli asaglardi bazen doverdi. Halen sover. Ama ben hep "kotu" evlat muamelesi gorurum. Bıktım halen kendi evimde yok. Benim yaşadığım ulkede ev mevzuları biraz sıkıntı. Evliliğimden soğudum, ne aile gordum ne sevgi, her şeye rağmen ki eşimle annemde iki sene kaldık, bugune kadar bir şekilde geldik. En başa donsem cok uzar zaten uzun uzun yazıyorum hakkınızi helal edin ama cok bunaldım. Hayatım boyunca bir arkadaş cevrem olmadı sağolsun annemin baskıları. Eşimle aşk evliliği de yapmadım bunu uzulerek soyluyorum, mantık evliliği oldu tamamen ailemin istemesiyle onların vesilesiyle oldu. Yani yaşıyorum yaşamaya calışıyorum. Tek gayem calışıp kendi ayaklarımın uzerinde durmak, hersey cocuklarım icin..