Merhabalar, herkese iyi bayramlar diliyorum...

Cok detaylandırmak istemiyorum ama ailemle aynı evde yaşamak gercekten beni hayattan kopma noktasına getiriyor.

Değersiz hissetme, sozlu şiddet, sanki fiziksel şiddete hakları varmış ama inisiyatif kullanıp da “dovmuyormuş” tavırları, itip kakma tartaklanma(nitekim yine fiziksel şiddet), her turlu her yere ama heeeer yere edilen kufur, kole muamelesi, pislikleri, yemek temizlik yukunun bende olması aşcı muamelesi gormem ve daha sayamayacağım bircok şey...

Dışarıda o kadar değer goren o kadar sevilen bir insanım ki, evime gelmek istemiyorum. Kendimi sorguladım ben belki yol acıyorumdur gorduğum muameleye diye ama diyorum ya dışarıda herkes evdekilerin tam zıttı.
Kimi insan dışarıya iyi olur evinde cekilmez, acaba oyle miyim diye de cok duşundum. Ama evdeki gibi davranıyorum diğer insanlara?
Sorun bunlarda bundan eminim ve ne yazık ki gercekten cıkar yol bulamıyorum...
O kadar değer gordukten, kıymetli saygın insanlarla birarada olduktan sonra, akşam eve gelip “aşağılıkca” muamele gormem cok yıpratıcı.


Ayrı eve cıkmak, yalnız yaşamak cok isterim. Ama gelin gorun ki ya hırsız girerse, ya evde tek kalınca korkarsam diye duşunuyorum. Korkuyorum...

Hayatıma giren insanlardan ciddiye giden ilişkilerim oldu, tamam dedim kurtuluyorum. Ama bunlardan da beter bir hayat bekliyordu beni. Kuyruğu kıstırıp vazgectim.. doluya tutulmak istemiyorum cunku..

Şehirdışında bir bolum yazayım dedim e keyfi bolum mu okunur?

Tum cevrem burada şehirdışı duşunemem.

Hocalarımdan biri yalnız yaşıyor. Giderlere ortak olup beraber yaşamayı teklif etsem absurd olur mu?

kac yaşınızda hangi koşullara sahipken ayrı eve cıktınız? Yalnız yaşamanın zorlukları/ avantajları neler? Nelere dikkat etmeliyim? Boyle bir karar aldıysan şu şu şartlara sahip olduktan sonra evini ayır diyeceğiniz şeyler neler? Mesela birikim yap diyecekseniz ki muhakkak dersiniz, bu birikim ne kadarlık bir birikim olmalı?


Kimseyi sıkmak istemezdim bu kadar uzun yazıp, ama gercekten her akşam sinir krizi geciriyorum. Cok yıprandım. Daha kısa ifade edemedim kendimi. Kusura bakmayın lutfen.