Merhaba herkese, ailemle anlaşamıyorum her gun kavga ediyorum. Evliyim ama Corona'dan dolayı mahsur kaldım Turkiye'de, ucuşlar surekli erteleniyor 3 aydır burada ailemin yanındayım.
Sorunum şu ki nerden başlasam bilemiyorum, annemden ciddi ciddi nefret ediyorum. Kendimle cok savaşıyorum neden boyle davranıyorum o bir anne diye ama hep damarıma basıyor hep. Belki de evlenmemin sebebi bile o, evden kurtulma psikolojisi. Annem cok sinirli birisi, surekli benimle kufur ederek konuşur, laf sokar, eleştirir işte ben artık bunlara tahammul edemiyorum kucukluğumden beri hep bu psikolojik şiddeti yaşadığım icin. Ona sorsanız,ben sana yaranamadım seni doğuracağıma taş doğursaydım der. Cok isterdim anne sıcaklığını, desteğini gormek. Anne desteği maalesef sadece maddi olarak olmuyor. Maddi olarak cok fedakar el kapısında calışıp bize baktı,istediklerimizi almaya calıştı. Ama gel gorelim ki karşıma gecip ağ.... sı... cocuğu, hayvan gibi cumleler kurunca ben cıldırıyorum artık kendimi kontrol edemiyorum ve cok kotu karşılık veriyorum bağırıp cağırarak. Doğumda yanimda olsun diye eşim biletini aldi yanima getirdi Almanya'ya, geldi suratı hep asık surekli laf sokmalar deli deli hareketler. Eşim de cok sinir oldu. Babam da aynısı ağzı surekli kufurlu. Cocuğumu ailemin yanına getirmek bile istemiyorum konuşmaya başlayınca kufur oğrenir diye. Sonra bana sinirli, hayırsız evlat diyorlar. Yazsam da anlatamam yaşadıklarımı ama ben artik ciddi ciddi yanlarına gelmek istemiyorum psikolojimi alt ust ettiler.