Ben eşimi binlerce kez reddettim ama o benden vazgecmedi , severek evlendık sanırım, şuan 3 yaşında bir oğlumuz ve 7 aylik kızımız var. Eşimle ilk tartışmalarımız aılesının evındeyken başladı, o calışmak istemiyordu ama ben utanıyorum ailesinin bize bakmasına. Sonra duşundumki belkı aılesı herşeyi yapıyor diye sorumluluk almak istemiyor. Aldım getirdim adamı Almanya ya. Burda ilk sene zor bela yarı zamanlı calıştı, sonra 2 ay bir yerde calıştı ve bir senedır calışmıyor! kendımı mahvettım ama calışmıyor( Almanya kıtkanaat gecirebileceğiniz sosyal bir yardım veriyor ve ev kıranızı oduyor , oda sanırım bunun rahatlığıyla nede olsa karnım doyuyor muhabbetıne iyice saldı. Hadı onu gectim evde bana adam akıllı yardım etmiyor, cocugu ayda bir kez dışarı cıkarsa amenna zaten en buyuk tartışmalarımız hep bundan yana. neyse biz psikologa gittik onda pek işe yaramadı, onu ordan psıkıyatrise gonderdıler, ona bir ilac verdı kendını daha ıyı ve enerjik hissetsin diye, cunki onlara icimden bir şey yapmak gelmiyor demiş. Neyse ben ise hareketı , sosyaliği cok ama cok seven bir İnsanım. Koşu yuruyuş , yuzme vs. Adam zaten benı en başında boyle kandırdı, ama evlendikten sonra bambaşka birine dondu. Ha birde surekli oyun oynuyor , tv ,film... Bize ayıracak zamanı yok neredeyse hic. Yinede ya sabır belkı duzelir diyorum bırakmak istemiyorum:/ cocukların babası sonucta djye. Ne duşunuyorsunuz bu konuda. Fikirlerinize ihtiyacım var...