Merhabalar. 25 yaşındayım ve eşimle iki yıllık birlikteliğin ardından altı ay once severek evlendik. Eşim tek cocuk, ben uc kardeşim. universitede tanıştık ve goruşmeye başladık. Eşim flort doneminde bana duşkundu guzel sozler soylerdi, hediyeler alırdı, beni beğendiğini ve sevdiğini hissettirirdi. Biraz dediğim dedikti ama ben hep alttan aldığımdan onemli sorunlar yaşamadık. Duğun kararı verilip hazırlıklara başlamamızla eşim değişmeye başladı. Her şeyi ikimiz yapalım, aileleri karıştırmayalım, avrupai olsun diye tutturdu. Annemin bana hazırladığı ceyizlere laf etti. Annemle bir gun dışardayken yol ustunde bir duğun salonu vardı.internette gorup beğenmiştim. Anneme oraya gidelim mi dedim yanından geciyorduk zaten. Gittik ve ben cok beğendim. Daha sonra eşimi goturdum o da beğendi ve tuttuk. Ama o benim oraya annemle gitmemden cok rahatsız oldu ve başıma kaktı. Bunun gibi ufak şeyleri sorun etti. Kendisi beni bekarken oturduğu evine gelin olarak getirebileceğini, yeni eşya alamayacağını, imkÂnlarının şu an icin buna musait olduğunu soyledi. Ben ve ailem kabul ettik, mutlu olmak eşyadan daha onemli dedik. Bir kere bile lafını edip onu uzmemeye calıştık. Neyse evlendik. Eşimin ailesi şehir dışında yaşıyor. Bizi her gun gunde uc kere her biri 15-20 şer dakikalık olacak şekilde goruntulu aramaya başladılar. Ve bana "biz normalde oğlumuzu zırt pırt ararız ama yeni evlisiniz diye seyrek arıyoruz" dediler. Her gun bir saat kayınvalidem ve kayınpederim ile goruntulu konuşmak beni sıkıyordu. Guler yuzlu olup konuşmaya calışsam da bir sure sonra modum duşuyordu. Kendi ailemle de telefonda hal hatır sorarız, farklı bir şey olmuşsa onu konuşuruz ve kapatırız. Ama eşimin ailesi her gun eski hatıralardan, eşimin cocukluğundan, caydanlığın sapından, kekin icindeki sutten ne bilim her şeyden konuşuyorlar. Bazen bu konuşmalar iki saate uzuyor. 1-2 aylık evliyken Eşim benim telefonda onlar gibi konuşmadığımdan, surat yaptığımdan şikayet etti. Onların bana cok değer verdiğini ama benim bu değeri hak etmediğimi, bencil olduğumu soyledi. Ben de ona konuşmaların cok uzun surduğunu, buna alışık olmadığımı, zamanla alışacağımı soyledim. Sen istediğin kadar konuş, ben daha az konuşsam ne olur dedim. O bunu kabul etmedi, ailesine saygısızlık ve onları dışlamak olarak algıladı. Tum bunlar olurken benim anneme, kardeşime, akrabalarıma kusurlar buldu, onların arkalarından konuştu. Benimse ona dediğim şey " sevmek zorunda değilsin ama bana bunları soylemen beni uzuyor ", tabi ki de bu ona hicbir şey ifade etmedi. Annemin aldığı ceyizleri beğenmeyip her seferinde yenisini almayı teklif etti. Meyve bıcağı almamış annem, onu soyleyip durdu. Bunlara kırıldığımı soylediğimde beni annecilikle sucladı. Annemi onun onune gecirdiğimi soyledi. Dort aylık evliyken yine ailesine karşı yeterince sevgi dolu olmadığım icin ayrılalım dedi. Ben yapı olarak daha sessiz, icine kapanık biriyim. Onlarla az konuşmam onları sevmediğimden değil, konuşkan biri olmadığımdan. Ki zaten kendi annemle paylaştığımdan daha fazla şeyi onlarla paylaştım. Annemle uc gunde bir filan konuşurken onlarla her gun bir saat konuştum. Ayrılalım dediğinde artık ben de cok yorulduğumdan tamam dedim, valizimi topladım ve ağlayarak evden ayrıldım. Ertesi gun eşim avukatla goruşmuş ve beni aradı, boyle boyle goruştum, bir an once bitsin dedi. Ben de birkac gun beklesek, ben şu an cok kotuyum dedim. Bir hafta doldu, eşimi cok ozledim ayrılık cok zor geldi. " Ben daha cok fedakarlık yapmak, daha cok emek vermek, senle yuva kurmak istiyorum, seni kaybetmek istemiyorum " vs dedim. Sadece Sen bilirsin dedi. Babam da eşim icin "bir gelsin konuşalım" dedi. Eşim gelmedi, konuşacak bir şey yok dedi. Babam beni eşimle oturduğumuz eve bıraktı. Bu, babama da bana da cok ağır geldi, gururumuz incindi. Yine de babam bir şey demedi, siz mutlu olun yeter dedi. Ben de sesimi cıkarmadım ve evime dondum. Dondukten sonra İki ay kadar elimden geleni yapmaya calıştım, onu sevdim, şefkat gosterdim, evimi temiz duzenli tuttum, yemekler tatlılar yaptım. Ailesi ile yine her gun bir saat goruntulu konuştum. Bir gun yine aramızda bir meseleden tartıştık. Annesine soylemiş, annesi beni aradı noldu vs diye. Ben de anlattım. Annesi beni haklı buldu, biraz konuştuk vs. Akşam annesi kayınpederime anlatmış, bir de kp im beni aradı. Kp im bana bağırdı cağırdı kapattı telefonu. Ben ağlamaya başladım, neden bana boyle yapıyorsunuz, ben size ne yaptım vs dedim. (Evlenmeden once eşim, cocuklarımız olduktan sonra ailesi ile birlikte yaşamak istediğini soylemişti. Ben de aynı evde zor olur, karşı komşu olacak şekilde daire tutsak demiştim, kabul etmemişti. Onu cok sevdiğimden bunu goze aldım ve teklifini kabul ettim. Evlendikten sonra telefonda bile guler yuzlu olmadın diye benden ayrılmaya kalktığını gorunce aynı evde yaşama fikri beni iyice korkuttu. Kayınvalideme de bunu uygun bir dille anlatmaya calışmıştım, istemediğimi soylemiştim. Kv m de biz zaten sizin yanınıza yerleşmeyi duşunmuyoruz demişti. ) Kv m bizim kavgamız uzerine eşime " X , verdiği sozden pişmanmış " demiş. Eşim bunu duyunca cılgına dondu ve benimle bu nedenle evlendiğini soyledi, o zaman ayrılalım dedi. Artık benim onun icin pek bir değer ifade etmediğime iyice kanaat getirmiştim. Valizimi alıp gidecektim ama o butun her şeyimi topladı, tek seferde git, ikinci kez gelme dedi. Tabak canak, tencereler, yastıklar, ceyiz olarak getirdiğim ne varsa topladı ve beni ailemin evine bıraktı. Gururum cok incindi, onu cok seviyordum, ama sanırım o beni o kadar sevmiyor. Boşanma surecindeyiz şu an, eski gunlerimizi cok ozluyorum, kendimi surekli sorguya cekiyorum nerde hata yaptım diye. Yazamadığım pek cok şey yaşandı, eşim beni hep kontrolune almaya calıştı, beni kafasında oluşturduğu bir şekle sokmaya, beni değiştirmeye calıştı. Ve benim isteklerimin hicbirini onemsemedi. Hep kendi istediği olsun istedi. Cok yorgunum, cok kırgınım, kendimi cok değersiz hissediyorum. ;(