Merhabalar herkese,
Gunlerdir oyle şeyler yaşıyorum ki tamamen cıkmazdayım. Aklımı yemek uzereyim resmen.
25 yaşındayım, Turkiyenin en doğusuna atanmış bir oğretmenim. Tek başıma yaşıyorum. Tek cocuğum.Universiteyi de evimden 10 saat uzaklıkta bir şehirde okudum. 8 yıl oldu evden ayrılalı yaklaşık. Ailem Zonguldakta yaşıyor. Tek cocuk olmamdan kaynaklı, annem de beni 32 yaşında doğurmuş bir kuşak catışması da yaşıyoruz, ailem cok ustume duşerler. Universite tercihlerimden tutun da, atama donemime kadar hep onların tavsiyelerine uydum, dediklerini yaptım. Bir an bile onları kırıp uzecek bir hareketim olmamıştır. Taa ki gecen haftaya kadar...

6 yıldır tanıdığım ama 3 yıldır birlikte olduğum, uzak mesafelere rağmen her anımızı birlikte paylaştığımız, (Kameramız hep acık, kahvaltılarımızı birlikte yapıyoruz, dizilerimizi birlikte izliyoruz, kitaplarımızı birlikte okuyoruz. Uyurken bile acık oluyor kameramız ki gece korkarak uyanırsam orada olduğunu bileyim ya da tek başıma yalnız hissetmeyeyim diye) kalben denk olduğum, en onemlisi guvenirliğinden, sadakatinden, bizim icin gosterdiği emekten gercekten emin olduğum biri var hayatımda.

Kendisi iki yıllık mezun, ozel bir şirkette insan kaynakları bolumunde calışıyor. Ailesiyle birlikte Adana ’da yaşıyorlar. Maaşı da bir evi gecindirebilecek duzeyde ki zaten ben de calışıyorum. Gozu yukseklerde olan bir insan değilim. Evlendiğimiz zaman da Adanada yaşamak istiyoruz. Butun hayallerimizi de ona gore kurduk. Ben evden cıkalı zaten 8 yıl olduğu ve ulkenin coğu yerini gorduğum icin, annem ve babam da sen tek cocuksun biz senin peşine gelmek istiyoruz dedikleri icin bu kararı almada bir sakınca gormedim.
Gecen hafta anneme de babama da konuyu actım. Annem zaten biliyordu, icten ice istemediğini biliyordum ama bana hep eşini sen sececeksin senin kararın demişti. Daha once de babamın yanında bizimle tanıştırmak istediğin biri varsa cekinmeden getirebilirsin, farklı bir şehirdeyse ortak bir yerde de buluşabiliriz teklifinde bile bulundu. Bu arada ikisi de devlet memuru. Sadece bilgileri olmasını ve tanıştırmak istediğimi soyledim. Tanısınlar ki bilsinler, icleri rahat olsun diye. Kıyamet koptu. Ben nasıl boyle birini karşılarına getirebilirmişim, onlar ordayken Adanada yaşamaya nasıl karar verebilirmişim, ne kendisi ne ailesi asla bize denk değilmiş. Ben oğretmenmişim, donanımlıymışım, millet kendinden kat kat ustundekilerle birlikte olurken ben nasıl alta duşermişim. Kendisi ozelde olduğu icin annem mesleğinin olmadığını, sadece gununu kurtardığını soyledi nasıl emekle calıştığını bile bilmeden. İnsanlar evlenince değişiyormuş, bari devlet memuru olsaymış denk olurmuşuz en azından tayin durumumuz olurmuş. Evet aile olarak duşunce kaygılarını anlayabiliyorum fakat hic tanımadan kestirip atmalarını doğru bulmuyorum.
Gecen gun tekrar konuştuğumuzda annem uykularının kactığını, kalbinin sıkıştığını soyleyip ayrılacaksın vazgececeksin diyip zorladı beni. Gerekirse onları silermişim, mezara gomermişim, babamı alır gidermiş kimse de bulamazmış...

Artık bir birey olduğumu bunun kararını benim vermem gerektiğini soyledim. Beni kor kuyulara atamazlarmış, onlara sormadan nasıl boyle bir işe kalkışırmışım. Bunun kararını da ortak almamız gerekiyormuş. Kesinlikle ayrılmak istemiyorum. Ayrılırsam bir omur mutsuz olacağımı, aklımın kalacağını biliyorum. Ne onun ne ilişkimizin ne emeğimizin hakkına dışarıdan sebeple asla giremem. Ailesi de cok iyi, temiz insanlar. Ama benim annem babam sanki cok ust duzeymiş gibi ailesini de hor goruyorlar.

Nasıl ikna edeceğiz? Bir tavsiye verin nolur. Aklımı yiyeceğim yoksa...